fieldwork, interviews, child marriages, invitation

First I want to congratulate Jurg and Sasha with their daughter: Fiene… got the message from my mother last night while I was sleeping, but was very good news.. the first grandchild!!!!!!

Jaaahhh finally I found an internetcafe.. it took me one week. I also finally have a phone now.. had airtel but didn’t work here, then I bought Hutch but didn’t work either. The only thing that did work was BSNL, but is a government something.. so I needed to be Indian to get it, but now through some other people I have BSNL.. number: 9446243342. I already had some fieldtrips…. Wahhhh everything I experience here is so unique!!!!! And I am soo happy… all the contacts… I already wrote some things last week on my laptop.. so after that I will continue the story.. take a deep breath.. it is a long story… but for the ones who don’t want to read: I can understand..

February 9, office WHI Nilambur, Pothukal panchayat.

At this moment I am in the office of WHI in Nilambur. I have not found an internetcafe yet, but since I have many things in my mind, I decided to write it on my laptop.
The ‘vastenavend’ must be heavily going on right now… but I am not thinking about it at all. Trivandrum was different, an experience, and every day I still got surprised by many things. Where I am now, everything very much different from Trivandrum, so it is hard to describe how different it is from the Netherlands.

Tuesday night me and Vijaya Lakshmi took the nighttrain to Shoranur (Palakkad district). After saying goobye to Kalyani and Mini, who in three weeks became a family to me. It was a sleepers train non airco and we were supposed to sleep in that train. Haha, but the sounds the train was making while driving through beautiful landscapes was so noisy that I was only thinking about the rhytm of the train. So I was not sleeping in the sleepers train. Besides, I watched outside and saw the sun coming up. By the time the sun came up, we arrived in Shoranur, where we had to wait for two hours to take the last train to Nilambur.

Trivandrum is in the most southern part of Kerala and also India. Malappuram district is in Northern Kerala and this causes that the vegetation is a lot different. Still a lot of palmtrees but the people here live mostly from agriculture. Kerala cannot be divided into ‘real’ urban or rural areas. Trivandrum is not as Chennai and rural areas in Kerala are not as the most remote parts in India. For India, Trivandrum is a village, but for Kerala it is the capital city. For India, Nilambur is a small backward village, but for Kerala it is a town.

The way from Shoranur to Nilambur was beautiful; hilly area, plantations (rubber, tea), bamboo, rivers….. when we arrived in Nilambur station I felt tired, but happy. There was no platform, we just had to jump down on the sandy road. It was a very small trainstation, and there Abu, a riksjaw driver was waiting for us. After one hour we arrived in Pothukal panchayat where the office is located. Nilambur consists of many panchayats; Nilambur city, but also many small other panchayats in which several communities live. These panchayats can be compared with small villages. The office is located in front of a school and it is surrounded by palmtrees. The way to here was again oh so beautiful.. only green and the air smells so fresh, especially in comparison with Trivandrum. It is quite hilly and there are some rivers in between.

We arrived here Wednesday at 11.00 in the morning. Tired of traveling and no sleep at all I felt a bit strange.. I missed the people in Trivandrum and I wanted to sleep, so I did. After that I met the people working in the office here in Nilambur; Sharika, Shabna and Rasheed. Sharika is the only one staying in the office, so she is my roommate now. A very nice girl (Hindu) from 25 years old. In april she will marry. When asking her if she likes her prospective husband, she says that she only saw him twice. After marriage she will live with her husband’s family. Sabna is from this region and she is 28 years old. She is educated and not married yet. Tragically her parents are already searching for a suitbale husband for a couple of years. For a Muslim marriage she is regarded as too old. In the beginning these girls were both a bit shy and they were afraid to speak English, but speak more and more. Rasheed is also from this region.
The same day we went to visit a village close by. In that village, the WHI carried out a waterv and sanitation project and die to them, every household in the village now has clean water. Although it is still a poor village, not all households have electricity. I live now in a Muslim populated area, there are also Hindu’s and Christians but the majority are Muslim. This village is also a Muslim community.

At the first house that we visited we got coffee, banana chips, cake… they took everything out of the fridge for us. In this house many generations of women live together in the same house. By informal talks I became to know that all the women in the house were married at their teens. There was a young girl and also she was already married. She was 12 when she married and she married with a boy from 16. I was surprised that these women were talking about this subject so freely while I expected that they would be a bit suspective towards me. But they were actually very open. They invited me for a next visit in their house.

The second house was owned a big family as well. A grandmother lives there, she got married at age of 13 and now she was separated and working. Her daughter married at age of 15 and her husband was now in one of the gulf countries. She has two daughters in law from 14/15 years old who got married to her sons. One of them already had a child and surprisingly they were still both studying.

Then, the last house we visited was a small house with candlelight and no electricity. This family has two daughters, from which one was already married (15) and also still studying and they were planning to let the other daughter married as well. She is 14. They got some proposals, but because of financial reasons they had to wait, while the proposals asked too much dowry.

After that we went back to our house. And I was surprised that these women and girls were so open to us. I felt that this village might be a good place to gather data. Although I always need a translator there. No one speaks english. The three people here (Rasheed, Sharika and Shabna) are all willing to translate for me. I am in some way dependent on them. The litercay rates are here not as high as in Trivandrum and I also noticed on the street that hardly no one speaks English. Therefore it is also hard to find another translator. Rasheed, Shabna and Sharika are aware of my subject and they are familiar with the people. I cannot rely on only one of them while they are not always here. Then, I went to sleep…

Thursday: And I woke up very early, I got coffee from the cook (a very friendly woman who cleans, cooks and washes for us). And I got a wonderful breakfast; put (stamped rice mixed with coconut) with banana!!!!! This food really gives me energy. While sitting outside at the balcony and reading my notes, some schoolchildren passed to go to the school in front of the office. They saw me and came towards me, first very shy, but after they were asking some questions. After lunch these girls came back but they brought many of their friends and they all wanted to see me. During writing this (friday), they had lunch again and they called me to come down. And there I stood, surrounded by many many schoolchildren, asking a lot of questions. They don’t speak much English, so we speak a mix of English and Malayalam. They said that everyone wants to see me, while they have never seen a foreigner. At the end, I was dancing and singing a song for them and they were (alltogether) singing a song for me. Also yesterday, a neighbouring girl came up, but she was afraid and afterwards I was told that it was the first time in her life that she saw a white person from another country.

Well, I will continue with Thursday. Before lunch I made a walk in the village next to the office. On a sandy road I walked in my churidar. Very green, some plantations and many cows and goats. People looked at me strangely. I noticed it is a beauthiful village, though very poor. And I felt that the place where I am living now is quite a unique place, since some people have never saw a foreigner before and it is never visited by tourists.

This day we (Vijaya Lakshmi and I) had an appointment with Aryadan Shoukath, a famous filmmaker in Kerala. He made a movie (patam onu oru vilapam) about a girl that had to get married in their teens in Kerala. He won some awards for the movie, but was also criticized because of the controversial subject. Besides he is a filmmaker, he is also the president of Nilambur panchayat (the city) and he is developing projects for this panchayat. His father is a former Minister of Kerala. It was my first time in Nilambur after arriving there with train. It is a small town and when I got out of the riksjaw everyone was staring. In Trivandrum, some people used to stare at me, but here it is really different. Some look interested, some look questioned (what is she doing here)…
Aryadan Shoukath was still in a meeting about one of the projects and we were invited to attend the last part of the meeting. Some chairs were being placed and we had to sit in the front. After the meeting, Vijaya Lakshmi had to leave while she had to take the train back to Trivandrum. After that I had a discussion with him about my subject and he said he is able to help me with contacts and all. In march, the WHI closes this office, while the project is over. When I want to stay in Nilambur I have to move to another place. My idea was to first do research here and then try to research another panchayat to make a comparison. The panchayats here are differently than the panchayats closer to Nilambur city, although in both of them women marry at a very young age. So it would be interesting to research if there are any differences between a more rural panchayat with a more urban panchayat. Since Aryadan is the president of Nilambur panchayat, he can help me with contacts there. He invited me in his family for dinner and seeing the movie next week.

So I felt it is a contrasting world… first I was walking in a village between the cows and goats and then I was having a meeting with an important man in Nilambur. But one who is also aware of my subject, since he is making movies about it.

The trip back took me an hour, but it is so beautiful here, much different than the sceneries in Trivandrum.

Then I had some dinner with Sharika and we watched some Malayalam movies.

I feel very good here, although it is sometimes hard to communicate while people here don’t speak fluently English. My airtel sim from india is not working here, so I need to purchase another simcard. Surprisingly my dutch sim is working here, so I can send some messages to the Netherlands. The power is off for many times here.. so I am backupping everything often on my laptop while my laptop is only working when the power is on (battery is broken).
It is quite a remote area, but it is beautiful.

Today I walked to some shops on the road close to the office. I bought some drinks and banana chips in one shop and I was surrounded by many men. They were all laughing and staring. But I was surprised to, there is one shop here in which chickens are sold. They are alive and they sit in small boxes (sad.. yes). You can just choose a fresh chicken here. I have not eaten chicken here yet, only much rice, vegetables and fish.

Today I will go to the village where Shabna works. And tomorrow she will bring me to her family, where 5 generations of women live together. All young married (except of her), gave birth to children at a young age, these children also married young and got children at a young age. So women are grandmothers at the age of 30.

Life is very different from Trivandrum. In Trivandrum I could (when I wanted) eat chocolate and western food. Although I almost never did (only once in Kovalam with Mini and Kalyani), I had the opportunity there. It feels now that Trivandrum is the place where I would think of when I want something from NL. While when I was in Trivandrum, everything seemed so different from NL. But now, being here in Malappuram, everything is much more different than in Trivandrum.

I think when I am back in Trivandrum I will respect everything there even more, what about coming back to the Netherlands?

But life is good here, the people are very friendly and all the warnings that several people gave me are not representative for this place. Sometimes I still miss the chats with Mini. Here not many people speak English, so it is sometimes difficult to express but I am learning more Malayalam now and recognize more words. I also have a small dictionary and I am trying to learn the words… also, here I am even more ‘alone’ with my thoughts, while the things I experience here are even more amazing and different.

I hope my camera is coming today then I can make some pictures.

12 february… pothukal panchayath… pothukal village… (two streets and some shops, including internet!!!!)

I still don’t have my camera.. but today someone called and it is 40 km from here and will probably come today… I need to type fast, while the power is off often… and then everything is stuck…

Wahhh where to start for now…
Actually I don’t know what to say, everything is so amazing… I feel so happy here… aftyer typing the other message.. the next day I went to do the same village where I was Wednesday. Rasheed came with me. I interviewed the mother and her daughter in law.. they were so open and friendly. Also the information that I got from them is very useful. After this interview I changed some questions.. most women here have no or hardly no education.. so I needed to make the questions more simple.. Now I work with options, not very anthropologiscal always, but in this case I thought it is the best way to get information. Also no one speaks English. I have three translators, but even their English is not always very well. Therefore asking very difficult questions is not the best option, while then translation would be a problem. This is something where I thought about a lot this week. Since I am alone here as a student I have to make these decisions alone and this time I wasn’t sure about it… while I actually want to know women’s real feelings and thoughts… but since I am in a remote, illiterate area I had to change some things.. But finally I think this is also useful data for my research. I already typed something to my supervisor I will copy soime things otherwise I think power will be off… if I have to type it again.. though it is in dutch.. haha krijg nu ineens limejuice aangeboden.. oh zo lekker!!!!!! En rasheed belde.. of ik al klaar was met internet.. haha, nog lang niet heb zoveel mails en internet viel paar keer uit en tis langzaam dus ben al tijdje bezig..
De mensen zijn echt supervriendelijk en ik word overal uitgenodigd en moet overal op een stoel en dan komt de hele buurt kijken wie die ' witte' is in churidar. Het is in vergelijking met Trivandrum echt heel anders en vrij afgelegen, ook niemand spreekt engels en de meeste vrouwen hebben geen of weinig education. Ik ben dus echt afhankelijk van de vertalers. Ik heb er drie tot mijn beschikking hier. twee meisjes en een jongen en eerlijk gezegd krijg ik meer info met de mannelijke vertaler. Dingen zoals family planning, daar vraagt hij naar, maar de vrouwen vinden het nog lastig om te vragen omdat je daar niet over praat onderling. Er zijn soms ook wel vragen die niet of vaag beantwoord worden maar ik denk dat dit ook wel weer iets zegt over het onderwerp en het leven van de vrouwen hier.
Het is allemaal snel gegaan afgelopen week. Heb nu in twee dagen 6 interviews gedaan en ondertussen mijn questionnaire weer veranderd. Ik heb besloten om mijn vragenlijst vrij simpel te houden omdat de meeste mensen hier illiterate zijn. Dus ik werk grotendeels met opties. Ik weet dat ik hierdoor niet de evht gevoelens kan vragen maar via vragen probeer ik er toch achter te komen. Het is vrij lastig om hele moeilijke vragen te stellen heb ik gemerkt. Verder zijn mijn vertalers goed, alleen qua engels is het niet 100%. Ze zijn het niet gewend om te praten maar lezen en schrijven gaat wel goed. Ik heb nog rondgevraagd naar een andere vertaler maar aangezien niemand engels spreekt is t soms een beetje lastig om uit te leggen wat ik bedoel. Ik ben wel meer into malayalam dus dat gaat beter!
Ik heb wel het idee dat er soms info verloren gaat door het vertalen maar daarom heb ik ook gekozen voor de opties en op de opties probeer ik dan weer te vragen waarom... Er zijn dus een paar issues (nou ja geen issues, maar vragen die ik mezelf stel) hier of dat wel ok is en of ik wel goed bezig ben. Ik heb de interviews ook opgenomen, maar omdat heel de buurt komt kijken en alle kinderen erbij zijn is het lastig om het weer te horen. Maar dit maakt het ook weer een hele belevenis.
Maar vraag me soms af of het ok is om te werken met die opties en of ik niet meer diepere vragen moet stellen. In het begin had ik ook wat twijfels over het vertalen, maar ik denk dat ik daarop gewoon goed moet reflecteren. Als er verder niemand engels spreekt dan ben ik toch afhankelijk van hun. Deze mensen kennen de mensen in de dorpen hier ook, wat het ook weer makkelijker maakt. twee van hen komen zelf uit deze omgeving en ben ook bij hun families op bezoek geweest. Via via kom ik vooral aan de interviews. Mijn plan is nu om zoveel mogelijk interviews te doen en op het eind nog follow up interviews als er nog gaps zijn.
Qua interviews en informatie gaat het heel goed. De mensen zijn heel open. Ik praat niet met hunover tienerhuwelijken als een probleem, maar vraag gewoon naar hun leeftijd en daarna naar de kinderen en gezondheidsproblemen, decisison making, power... Elke vroiw die ik hier spreek is voor 16 getrouwd, sommigen 12, sommigen 15. Een meisje watr ook voor mij vertaalt is 28 en nu dus te oud om te trouwen. ze heeft eerst gestudeerd en nu zijn haar ouders haastig op zoek naar een goede husband. De mensen praten er heel normaal over. Ook over geweld praten ze, maar het gebeurt altijd bij de buren. Ik heb dus gemerkt dat er ook onderwerpen zijn (family planning: pil, condoom, sterilizatie, geweld, alchohol) waar mensen misscien niet alles over zeggen maar dat is ook weer info dat ik mee kan nemen en waar ik op kan reflecteren.
Ik heb nu 4 vrouwen tussen 40-50 geinterviewd en eentje van 25 en eentje van 30. De ouderen zijn meestal hoofd van een huishouding en voeren meestal het woord, de jongsten blijven een beetje verlegen op de achtergrond. Maar ik heb al een afspraak voor een interview met een meisje van 20 (trouwde op 16) en ik wil me ook wat meer gaan focussen op jongere vrouwen.
Ik heb wel het idee dat deze week goed verliep. Ik word meegenomen door mijn vertalers (mensen van whi trouwens) naar hun families en dorpen. En wil vandaag gebruiken om eens goed mn gedachten te ordenen en alles te structureren. Elke dag is weer geweldig, niet alleen om het onderzoek maar de contacten die ik hier opdoe elke dag en de manier hoe mensen leven en de omgeving zijn echt super.Maar ik geniet volop en het is zeker uniek om hier te zijn. Veel mensen zien voor het eerst een buitenlander. Oma's die allah bedanken als ik binnenkom, overal worden aangestaard, overal joelen en zwaaien mensen. Ik woon tegenover een school en elke morgen staat er een hele groep kinderen voor mijn huis; met hun gezongen en gedanst. Deze contacten zijn buiten mijn onderzoek om al een hele belevenis en het is moeilijk te beschrijven hoe ik me hier voel. in ieder geval heel gelukkig. Haha, alleen tijdens interviews zit iedereen bij en komen er alleen maar nog meer mensen bij. Hierdoor is het lasting werken met een voice recorcer (hoor dan alleen maar kids op achtergrond), maar zo gaat het hier gewoon. Het voelt niet goed om tegen ze te zeggen daty ze weg moeten gaan… in Nederland zou dat allemaal wel kunnen en daar zou ik in NL moeilijke vragen kunne stellen, maar ik zit in India en daar moet je je onderzoek ook aanpassen aan hoe het hier is, hoe de mensen zijn, hoe de facilitetien zijn (eerste interviews bijvoorbeeld met oude interview en geschreven nieuwe vragen gewerkt) want ik kon het niet uitprinten. USB werkte hier niet dus daar moest ik iets anders op verzinnen.
De omgeving is echt super... echt anders dan Trivandrum. Veel mooier, heel fris, heel groen , heuvels...rijstvelden… rivieren…als ik wakker word zie ik palmbomen en velden waar ze met koeien aan t werk zijn.. en lopend of rijdend in riksjaw geniet ik echt van alles.. als fototoestel komt ga ik veel foto’s maken… alleen valt de stroom heel vaak uit, heb ik geen bereik met telefoon (nu dus wel met bsnl) en heb ik een nu pas een internetcafe gevonden. ook boodschappen doen is een hele belevenis: handen en voetenwerk en alle shopowners staan om me heenm en bemoeien zich ermee.
Het is soms lastig omdat ik met niemand echt kan bespreken wat ik moet doen en welke keuzes ik moet maken. Ik kan het hier wel bespreken, maar antropologie is iets wat ze hier niet echt kennen. Daarom ben ik soms bang dat het niet goed is (questionnaire enzo). Maar het is niet zoals trivandrujm dat iedereen engels spreekt, echt helemaal niemand. Ik heb het idee dat als ik in het engels kan interviewen ik meer kan vragen, dan zijn de vrouwen opgeleid enzo, maar de verhalen van deze vrouwen zijn ook weer heel bijzonder en hun leven ook! Ook qua observation. Dus het voelde afgelopen week een beetjhe dubbel: ik wil graag hun meningen, gevoelens, maar dit heb ik geprobeerd maar dat was heel lastig. Ik zat te bedenken of het dan nog wel antropologisch onderzoek is, maar toen bedacht ik ook dat antropologisch onderzoek gaat om het aanpassen aan de context van een gebied en de mensen.
Dus alles gaat goed.. de mensen om me heen zijn heel behulpzaam: Rasheed, Sabna en Sharika… ze proberen me met alles te helpen.. ookal hebben ze zelf ook werk te doen. Maar heb hun hulp soms ook echt nodig omdat anders niemand mij kan verstaan.. Malayalam woordjes ken ik al wel, maar hele zinnen is lasting.. luisteren gaat eter dan zelf spreken.
Na elk bezoek aan een familie zeggen ze dat ze vereerd zijn met mijn bezoek omdat het de eerste keer is dat ze een buitenlander zien. Dan zeggen ze ook dat door mij hun image over foreigners helemaal positief is omdat ze eerst dachten dat buitenlanders zich wat belangrijk/hoog zouden gedragen.. en ze vinden het erg fijn dat ik bij ze kom. Nou kom ik bij hun voor mijn onderzoek maar voo mijzelf voelt het als meer.. het gaat niet alleen oim mijn onderzoek. De dingen die ik hier meemaak zal ik nooit meer meemaken en de contacten die ik hier heb met mensen hier zijn voor mij echt heel waardevol. Hun laten mij binnen in hun leven, hun huis… het gevoel dat dat mij geeft is niet te beschrijven… ik denk er best veel over na..en emotioneel is t soms warhoofd in mn hoofd.. onderzoeksideeen, questionnaires die ik uit moet werken, fieldnores, observaties, ervaringen… contacten, dingen die mensen zeiden… ze hebben ook niet veel, vaak geen elektricitiet, wel water (door whi project overigens), een koe, en veel mensen hebben een eigen plantation. En dan kom ik en dan geven ze me eten, drinken alles.. en moet ook alles in eentje opeten… Er is niks in die zin aan eten ofzo dat ik ze terug kan geven. Geld willen ze ook niet, heb wel kleine cadeautjes uit Nederland bij (vuurtoren en klompjes).
Gisteren tijdens de focus group was ook heel de buurt bijeen gekomen en toen we weggingen wilde iedereen mijn hand aanraken en daarna lachen en giechelen. Soms voelyt het allemal wel heel raar.. woird er weer specuiaal een stoel neergezet en heel veel eten alleen voor mij, loop ik ergens langs wilt iedereen zwaaien en met me praten,. Loop ik langs de school, zie ik allemaal kinderkoppies gillen en joelen… terwijl we gewoon allemaal mensen zijn.. maar voor mij zijn hun allemaal heel speciaal; hun leven, hun familie, hun huis, hun eten.. hun alles..maar uiteindelijk denk ik ook dat er een soort wederzijds iets is.. ik ervaar dat ik helemaal happy word van de mensen hier, en hun zeggen op hun beurt dat ze heel gelukkig zijn dat ik bij hun was of met hun praatte.
28 feb sluit het office hier, en ik zou eerst shiften naar Nilambur stad dan, maar ik denk dat ik hier blijf.. en focus op alleen deze panchayath.. het is trouwens niet zo dat het 1 dorp is, het is een gebiedje met allerlei dorpjes en een weg leid ertussen naar die dorpjes.
Tot slot tot nu toe:
- veel tienerhuwelijken
- veel kids per gezin, jonge moeders
- mannen soms in gulf countries
- veel women illiterate
- weduwen
- niets gemerkt van waarschuwingen op het begin; alleen maar hele lieve, gastvrije mensen. Dus erg blij dat ik hierheen ben gegaan.
- Soms wel aparte blik (wat doe jij hier)
- veel koeien
- veel geiten
- veel starende mannen (meer dan in trivandrum)
- veel gastvrije mensen
- veel rijst (minder afwisseling dan in triv, maar nog steeds superlekker eten.. , maar eigenlijk altijd rijst en sochtends put… gestampte rijst met cocos en een banana)
- veel coconuts
ben trouwens erg blij met mn churidars.. heb alleen maar churidars bij en mn hollandse kleding zou hier ook niet echt gepast zijn. Verder: elke morgen word ik wakker met de oproep tot gebed van de moskee.. heerlijk om zo wakker te worden!!!
en nu is het wel genoeg denk ik.. is weer chaotisch stukje… en heb t gevoel dat ik nog lang niet alles verteld heb. Sorry voor de chaos…
pluim voor degenen die zover gekomen zijn!!!!
Ik ga t nu maar versturen voordat de stroom weer uitvalt.. had t gelukkig opgeslagen in word!

Iedereen bedankt voor de berichjtes.. leuk om te lezen... ik kan niet iedereen terugsturen dus sorry.. verder heel veel leut met vastenavend dit weekend... sta er niet bij stil want tis zo'n ander wereldje.. volgend jaar weer.. maar lekker dweilen jullie!!!
enne.. tot de volgende keer..???

Dikke zoen
froukje