Ooty, olifanten, en afscheid nemen......

Voor de laatste keer in Nettikulam, voor de laatste keer in Pothukal, voor de laatste keer een avond hier.. morgenochtend vroeg gaat mijn trein om 6.30, dus ik moet hier om 5.30 weg... voor degenen die nieuwsgierig zijn naar de olifanten en ooty.. lees maar lekker verder.

14 maart
ooohhh wat gaat de tijd toch snel…. De laatste dagen zit er constant iets te wringen in mijn maag…. Zin om naar huis te gaan, zin om iedereen weer te zien, zin om Minichechi en Kallu weer te zien, maar ik wil nog zo graag niet weg uit dit mooie gebied. T voelt alsof ik hier nog niet klaar ben. Met onderzoek op zich wel.. ik denk dat ik altijd wel blijf denken of ik wel genoeg info heb, maar word nog zo vaak uitgenodigd en wil nog meer tijd met de mensen besteden hier… maar ja, ik heb maar een kaartje gereserveerd voor vrijdag, want anders ga ik de datum weer verzetten.. en ik weer; er komt een dag dat ik hier weg moet gaan… of dat nu vrijdag of volgende week is, het blijft altijd lastig en ik blijf altijd twijfelen of ik wel genoeg info heb. Dus maar een kaartje gereserveerd.. of althans, Rasheed is toen ik in Ooty was naar Perinthalmanna gegaan, want dat is de enige plek hier waar ze een computersysteem hebben en waar je dus kan reserveren voor een kaartje. Maar elke keer als ik in de bus zit of in een riksjaw, dan kijk ik naar buiten en denk; neeeee….. krijg tranen in mn gezicht… worries (ila; nee). Voel me hier zo goed en lekker in mn vel… ookal word ik dan weleens gek van het niet normaal over straat kunnen zonder geroep, gestaar, gevraag ofzo….toch wil ik nog niet weg, maar er is altijd een tijd van komen en gaan….

Ooty was super… ik werd vroeg opgehaald door Mannu, Shereena, Mansoer (hun zoontje) en Facil (zoon van Shereena’s zus), hij is 12 jaar geloof ik en was de enige die een beetje engels sprak. Maar dat maakte niet uit. Ik heb het erg naar mijn zin gehad en we hebben constant in een duik gelegen over van alles; mannen die staren, mensen die met me op de foto willen, dingen die we niet begrijpen (Mansleo ila: not understand, was een vaak gebruikt woord). We zijn zo’n vijf uur onderweg geweest; tea fields, rice fields… teak, forest. De eerste stad in Tamil Nadu waar we doorheen crossten was Gudaloor, gelijk viel me op dat het een stuk armer oogde dan Kerala. Ik vond Pothukal vrij arm toen ik van Trivandrum kwam, maar na 6 weken Pothukal was Tamil Nadu ook wel heel anders. We reden eigenlijk constant door ruraal gebied, vrij hoog in de bergen dus ze verbouwden aardappel, wortel en bloemkool, omdat het een stuk koeler is. Toch vond ik het een stuk droger eruit zien, Pothukal is veel groener (Kerala). Hele kleine huisjes, gemaakt van klei en koeienmest, heel veel koeien op straat en hele slechte wegen. Dat was wat me als eerste opviel aan Tamil Nadu. Onderweg kwamen we langs de Pikara Falls. Ineens stopten we en ik had geen idee waar we heengingen, omdat communicatie soms lastig was, liep ik maar gewoon mee. en uiteindelijk kwamen we bij een supergrote, lawaaimakende, frisse, koele, mooie waterval. Ik heb nog nooit zo’n grote waterval gezien. En omdat het nu droge tijd is, was het nog vrij droog, maar toch was het een enorme hoop water wat er stroomde. Daar een uur gezeten; lekker in het zonnetje… ook gek, want in Pothukal is het echt te warm om in de zon te zitten, je gaat van huis naar bus of riksjaw en van bus naar de plek van bestemming, je gaat niet lekker met je stoeltje buiten zitten in de zon, want daar is het echt te warm voor. Maar hier was het echt heerlijk… maar die stomme Froukje was zo dom om zonnebrand te vergeten en water en zon maakte mijn huidje in een uur tijd vrij rood. Na de waterval verder gereden door Tamil Nadu, totdat we uiteindelijk in Ooty waren. Eerlijk gezegd had ik me meer voorgesteld bij Ooty town. Er komen vrij veel toeristen, maar het was ineens heel druk, vies, niet groen en veel auto’s, bedelaars, honden, koeien, paarden op straat… in Pothukal is het in vergelijking met Ooty heel rustig en groen. Ik besefte me ineens dat het gebied waar ik zit, vrij uniek is en supermooi. Toch is Ooty gelegen tussen allerlei heuvels en bergen… dus het heeft ook wel weer iets. We hebben een simpel hotelletje gezocht… een kamer met 5 bedden voor 750 roepies, hebben wat gegeten in een simpel hotelletje (hotel is hier eethuisje) en daarna zijn we naar Rose Garden gegaan. Een heel groot park met veel planten en bloemen en heel veel groepen studenten die een trip hadden in Ooty. De eerste buitenlanders gezien in 6 weken tijd (volgens Shereena en Mannu; Kijk mensen zoals jij…), en ook maar op een paar mensen afgestapt, om gewoon even met iemand te praten die niet van India is. Ineens werd ik niet meer zo aangestaard en nageroepen, dus dat was eigenlijk wel even wennen en sinds lange tijd had ik het weer koud.

In Rose Garden scheen het zonnetje lekker en ik had sinds lange tijd een hollandse broek aan, met een shirt wat vrij lang en wijd was, maar toch voelde ik me niet helemaal lekker erin. Zat constant mn shirt naar beneden te trekken… ben zo gewend aan mn churidars, moet in NL ook gaan afkicken denk ik. Ik was ook constant ‘busy’, want ookal staarden de mensen niet zo, ze willen wel allemaal met een buitenlander op de foto, dus constant; “Madame do you want to take a snap with me?” heel veel mannen en ook werd er een kind in mn handen geduwd die van haar ouders op de foto moest met mij, gelijk janken natuurlijk. constant vroegen ze ook waar ik vandaag kwam en in het begin zei ik nog: Netherlands… maar op een gegeven moment werd ik (en ook Shereena en Mannu) er zo melig van, dat ik zei: Malappuram… ze keken me raar aan, daarna zei ik wat in het Malayalam en vroeg wat of antwoordde in Malayalam en waren ze helemaal shocked.. huh??? Mannu en Shereena ook: ja, ze woont in Malappuram… haha, heb wel gelachen die dag. Volgens mij sta ik op zo’n 50 foto’s van mensen. Daarna naar hotel gegaan en vroeg gaan slapen… met een dikke deken en nog steeds was het koud.

Next morning vroeg opgestaan en op weg gegaan… naar het boat house… een groot met vel bootjes… een bootje gehuurd en mijn eerste chocola gegeten sinds maanden…… t was eigenlijk helemaal niet zo lekker, maar gek dat je daar toch ineens van kan genieten. Even in een bootje gezeten…. Terug in ooty town kwamen we iemand tegen die in Ooty werkt maar woont in Uppada en die dag naar huis ging. Hem en zijn spullen meegenomen in de taxi. Onze spullen opgehaald uit het hotel en daarna doorgereden naar een berg waar je een mega uitzicht hebt over Ooty en over de bergen.. (Nilgiri Hills). Door Mudumalai National Reserve teruggereden en mannu zei wel; er kunnen olifanten zijn.. en er stonden wat borden; rij snel als je een wild dier ziet, het kan gevaarlijk zijn etc… maar had niet verwacht een olifant te zien. Maar… ik zat lekker naar buiten te kijken (forest, forest…) en ineens zag ik een olifant staan, dus ik gillen… helaas geen foto kunnen maken.
Ik ga nu even stoppen, probeer morgen wel verder te schrijven. wil nu naar de buren.. een van laatste nachtjes hier…. Dus nog even van genieten….

Zoen..

16 maart
nog een dagje… gister geen zin meer om wat te schrijven, de buren (zussen) zaten hier en ik wilde naar hun huis.. laatste avondje want vanavond komt Sabna hier ook en blijft hier slapen… samen met de zussen. Waahhhhaaahhhh t voelt wel heel raar. De zussen zitten ook constant te zeggen; tomorrow… “we will keep you here”…. T voelt echt niet lekker in mezelf, maar ik weet dat als ik nog een week langer blijf, ik nog langer wil blijven.. en ik moet gewoon een keer weg hier… gisteravond hebben ze nog voor me gezongen, ook toen Jeroen belde zaten ze met zn allen te zingen. Toch moet ik maar zo denken: als er geen goede herinneringen zouden zijn dan zou ik me ook niet zo voelen. Ik ben nooit een moment alleen geweest, toen ik ziek was zorgden ze voor me, als ik er niet ben dan vragen ze zich af waar ik ben, als ik geen eten heb dan eet ik bij hun.. en ik slaap elke nacht bij hun. Er zijn heel veel mensen die ik hier heb ontmoet en waar het heel gezellig of mooi mee was.. familiebezoeken, visites, kinderen. Maar een paar mensen ga ik echt reuze missen, vooral die meiden.

Ik zal even verder gaan met mijn verhaal over Ooty. Dus geen foto van die olifant, maar daarna nog een olifant gespot… eentje die van iemand was en die met een hoop gras in zn slurf liep, toen ik er een foto van maakte (en toevallig de politie van het reservaat langsreed), werd Mannu gelijk meegenomen voor details. Daarna nog een paar wilde olifanten gespot en aapjes… t was een droog en warm gebied maar wel heel mooi. Richting Kerala werd het allemaal weer wat groener en weer in pothukal (het was inmiddels half 11 s’avonds) waren we allemaal moe. Onderweg nog een paar keer in de file gestaan… dan zijn ze met de weg bezig en dat doen ze dan s’avonds…. En de weggetjes zijn vrij smal, dus als er dan een truck staat die aan t werk is, dan kan een bus er eigenlijk niet meer langs… De zussen waren nog wakker en toen ik aankwam stonden ze me op te wachten. Nog even wat bij hun gegeten en daarna in slaap gevallen.. was beetje misselijk door de kronkelwegen, en een raar hoofd door de hoogteverschillen. T was heel bijzonder… geen communicatie, maar zo gezellig en toch een understanding…. En het was heel leuk om met een familie van hier op stap te zijn.

De volgende dag wilde ik nog wat interviews doen. doordat ik ziek was geweest had ik interviews gemist, dus ik wilde graag nog wat meer doen.. en dat is gelukt: 7 interviews op een dag, waarvan ook hele goede. In een vrij conservatief (orthodox) dorpje wat interviews gedaan. De meisjes waren nog vrij jong en ook heel jong getrouwd. Een meisje was bijvoorbeeld 23 (mijn leeftijd), op 14 jarige leeftijd getrouwd, 3 kinderen en nu al een operatie achter de rug (sterilizatie). Ineens besefte ik me dat mijn wereldje en leventje zo anders is. Ik stond de afgelopen weken niet meer zo te kijken van de jonge leeftijd van trouwen.. en had dus een beetje het gevoel.. waarom doe ik dit onderzoek, maar die dag besefte ik me dat het toch ‘iets’ is. Vooral toen ze zei tegen Rasheed: Ik zou liever een leven willen hebben zoals haar (mij), studeren en werken…. Veel orthodoxe families bezocht en ze waren soms ook een beetje verdacht op onze vragen… ook foto maken wilden ze niet (eerst wel, maar daarna niet). ook nog een vrouw gezien die gescheiden was, maar ze wilde niet geinterviewd worden. Wat meisjes met miskramen en veel mannen die in de Golf werken. S’avonds Sabna nog geinterviewd, zij is 28 en nog niet getrouwd.. een heel ander verhaal dus. Maar juist ook daarom heel interessant.

Woensdag heb ik s’ochtends Munderi bezocht, een van de mooiste en verste wards van Pothukal.. tussen de bergen (Munderi betekent ook Mount area). Daar een dicussie gehouden met twee Moslim mannen en een Hindu man over early marriage, Gulf invloed en dowry systeem… erg interessant!!! Daarna een school bezocht.. en natuurlijk weer liedjes gezongen. Ook hebben hun voor mij een liedje gezongen; eindelijk eens op film kunnen opnemen… ik denk dat ik wel even tranen in mijn ogen krijg als ik het weer zie of hoor in NL…. echt overal waar ik kom moet ik zingen en zingen kids voor mij. daarna ging ik terug met de bus, maar werd ik eerst begeleid en omringd door een hele horde kinderen.. ze wilden allemaal mn hand vasthouden, er stonden zoveel kids om me heen…..haha… ik leek wel een filmstar.. beetje Malayalam met ze gesproken. Daarna in de bus gestapt en toen werd ik uitgezwaaid en nageroepen door al die kids… dus de mensen in de bus keken verbaasd op toen ik instapte.

S’avonds dus weer bij de zussen gegeten en geslapen. En nu zit ik in mn kamertje… vraag me af hoe ik alles mee moet nemen. heb ook wat cadeautjes gekregen.. soms heel klein en soms wat groter. Van een pottenbakker een Hindu gebedsiets… waar je kaarsvet in moet doen, en dan dat aan moet steken, het is vooral symbolisch, maar vrij groot en breekbaar. Van de moeder van Sabna, een pot met zelfgemaakte honing. Tekeningen, foto’s… bloemetjes…. Moet vandaag nog even een extra tas kopen omdat het anders niet past. Ook nog wat dingen regelen; foto’s op een cd zetten zodat Rasheed ze dan uit kan printen en dan kan hij ze geven aan iedereen hier.. (helaas kan ik ze niet zelf geven), wil nog een cadeautje kopen voor Shereena en wil nog wat foto’s maken van het gebied hier, want de meeste foto’s zijn nu vooral van mensen. Vanavond gaan de zussen voor me koken.. en dan morgen weg. Shereena en Mannu brengen me met de taxi en drie van de zussen gaan ook mee…


en nu dus weer naar huis.. er kwamen nog een hoop schoolkinderen van de school tegenpver mn huis om mn handtekening.. haha.... moet en blijf er om lachen. Ik hoop dat ik alles heb (data) en niks vergeten ben.. ik zal in ieder geval Pothukal nooit vergeten. Ik ga nu naar huis, shandachechi gaat zo weg. en kwam net de manager van die holy angels school tegen en kreeg de cd (film) van het programma, including my song.. en speech.. dus voor degenene die nieuwsgierig zijn.. haha...

een hele dikke zoen van een sad froukje