visites, waterval, tribal people en een huwelijk

Hoi hoi lieve allemaal, ten eerste bedankt voor de lieve, supportive berichtjes.. voel me soms helemaal vereerd als ik ze lees.. haha. Rogier, ik kom snel weer terug hoor, dan kan je eindelijk eens een weekend naar egmond komen; zandkastelen bouwen, vliegeren!!!! bedankt voor je lieve berichtje!

Hier volgt weer een lang stuk, Sorry sorry sorry. ik probeer op mn laptop een soort dagboek bij te houden ook voor mijn verslag straks. Want mn schrijfdagboekje is vol. Dus misschien dat het soms een beetje saai is om te lezen, maar ik schrijf het ook op voor mezelf.. dus wat gedachten, ideeen, ervaringen... ik zet het op usb en dan op internet... dus het is geschreven vanaf 20 februari! veel plezier!!!

20 februari

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet met mijn onderzoek bezig ben, maar er gaat ook geen dag voorbij zonder heel veel lol. Echt een dag vrij heb ik hier niet, elke dag ga ik wel ergens heen of ergens een interview. Soms gepland en soms onverwachts. Ook uitgenodigd worden bij mensen thuis is een goede ervaring om het familieleven te observeren. Er is niet echt een verschil tussen weekend of weekdagen. Behalve op vrijdag, dan is het holiday hier en ook niet veel open. Maar ik moet ook zeggen dat het helemaal niet voelt als studeren of werken of iets voor studie moeten doen. In tegendeel, ik ga met plezier naar de interviews en afspraken toe en elke ontmoeting met wie dan ook is weer bijzonder, al is het met een mullah, schoolkinderen of een familie.

Straks in Nederland zal het wel weer wennen zijn. Ik kreeg gisteren van Miriam een smsje dat ze me over 6 weken weer ziet. Haha toen schrok ik wel even.. nog zo kort. De tijd gaat heel snel. Bedacht me toen dat ik al 9 weken in India zit (vakantie included). Het idee om over 6 weken alweer thuis te zijn is raar. Wil nog veel doen maar dat gaat ook wel lukken. Er gebeurt elke dag wel weer iets. Dus ik maak me ook helemaal geen zorgen over het onderzoek. Ik probeer gewoon zoveel mogelijk te doen. Er zijn wel dingen die ik soms anders wil dan dat ze lopen; wil ik een separate interview met een meisje alleen, worden we in een aparte kamer neergezet, maar de familie is een joint familie met 30 mensen (moeder en 12 kids en hun families en kinderen). Separate en privacy hebben hier een hele andere betekenis, dus uiteindelijk zit toch de hele familie en buurt erbij. Nieuwsgierig naar mij, naar het interview en ook omdat ze altijd bij elkaar zitten. Dit kan de interviews beinvloeden, maar aan de andere kant zegt het ook weer iets over de familierelaties en over het leven van vrouwen. Dus ik probeer op dit soort dingen een hoop te reflecteren.

Nu ik dit schrijf is het de laatste dag van de vastenavend. Gek idee. Dus als sommigen dit lezen, is ook dat weer voorbij.. heimelijk terugdenkend aan die mooie dagen, weer een jaar wachten.

Ik had afgelopen week niet zoveel interviews gedaan met vrouwen, dus zondag kreeg ik even de kriebels en vond dat ik maar weer een interview moest doen. Eerst waren Rasheed, Shari en ik uitgenodigd voor een lunch bij een oud WHI medewerker. Ik dacht gewoon een lunch, maar de hele buurt was er. De man des huizes was gepensioneerd en jarig geweest. Heerlijke lunch gegeten van bananenblad. T stomme was dat ik ook gewoon een gast was maar er was een fotograaf bij en ik moest gelijk met iedereen op de foto en kinderen wilden mijn hand vasthouden.

Daarna naar Kottakunna geweest en een meisje geinterviewd van 18 die 8 maanden zwanger was. Ook dit keer alleen met haar gaan zitten en vertaler, maar toch komt iedereen er bij zitten. Maandag (gisteren) had ik een afspraak op een school (TTC: Teachers training course). Met de bus erheen gegaan, superdruk met studenten, schoolkids en mensen die naar werk gaan. Vrouwen moeten voorin en mannen achterin. Na Plus 2 (vergelijkbaar met mavo/havo in NL) kan men hierheen en word men in twee jaar opgeleid tot primary school teacher. Er zitten zo’n 200 studenten, grotendeels meisjes. Ik had een afspraak met een van de teachers en ze zouden me de gelegenheid geven om met wat meisjes te praten. Ik werd voor een klas gezet en aangezien mijn onderzoek zich richt op getrouwde moslimmeisjes bleven die meisjes over. Ik heb 9 meisjes geinterviewd, en goede informatie gekregen. Ze studeren allemaal nog, twee ervan hebben een kind en de meesten zijn rond 16,17, 18 getrouwd (die van 16 was love marriage). Ze hadden allemaal een vrij negatief beeld over early marriages en konden ook goed uitleggen waarom. Vaak kunnen getrouwde meisjes hun school niet afmaken, maar deze meisjes kregen deze kans wel. Ze zeiden ook dat ze het getroffen hadden met hun man en schoonfamilie. Alleen moesten ze nu wel overal toestemming voor vragen (om naar buiten te gaan, naar een winkel, naar familie). Daarna wilde de schoolleiding dat ik nog wat ging vertellen over Nederland, omdat ze het speciaal vonden dat ik daar was. Ik werd voor een klaslokaal gezet en daar zat de hele school (200 studenten). Allemaal giechelen en lachen. Ik heb eerst wat verteld over de ligging van Nederland en de grootte in vergelijking met India. Toen wat verteld over de verschillen (geen palmbomen, geen rijstvelden) en wat verteld over mijn onderzoek. Daarna vroeg ik hun of ze vragen voor mij hadden en toen kwamen er een hoop vragen los; zijn er Moslims in NL? wat zijn hun huwelijksrituelen? Hoe worden huwelijken gearrangeerd in NL? wat heb je liever love of arranged marriage? Bestaat het homohuwelijk in NL? is er dowry in NL? wat is uw mening over dowry.. sommige vragen waren best lastig en moest soms even nadenken maar heb geprobeerd zo eerlijk mogelijk te antwoorden. Toen vroeg een meisje: “aan de manier hoe je beweegt en praat kunnen we zien dat je een danser bent en ook zingt (dansen ok, zingen mwahh), wil je een lied voor ons zingen?” haha, dus daar stond ik dan voor 200 kids, eerst een Malayalam liedje gezongen en daarna een vastenavend liedje (Ei lekkere dweil). Op mn hukke gegaan en kreeg iedereen mee en aan t klappen. Dus dat was mijn eigen vastenavendexperience in India.

Ik kreeg een luid applaus en gejoel daarna. Nog nooit voor zo’n klas gestaan dus was wel apart. Daarna wilden wat meisjes mij nog interviewen voor een schoolkrantje. En toen was het tijd om te gaan. Ik had die dag ook een afspraak met de vice president om naar zijn familie te gaan. Ik ben toen eerst naar de panchayath office geweest, toen kwam Rasheed daarheen en zijn we naar het huis van de vice president gegaan. In de meest backwarded ward in de panchayath. Hij is degene van de joint family met 30 mensen. Hij is een van de 10 zoons. Een interview gehouden met zijn schoonzusje van 18 die net getrouwd was. En daarna heeft de vice president me meegenomen naar een tribal population in zijn ward. Weer de hele buurt om me heen. Het was een armoedig gebiedje. 50 mensen hebben geen huis en er is een tekort aan drinkwater en sanitation en hygiene is ook een groot probleem. De mensen waren wel superlief en de jongens uit het dorp hebben voor mij nog een potje gevoetbald (mocht zelf niet meedoen want meisjes voetballen niet hier).

Nu is het dinsdag en na de lunch gaan we (Shari, Sabna, ik en Rasheed) naar de waterval. Was mijn plannetje, wilde hun meenemen. We zouden eerst zondag gaan, maar toen kwam de lunch ertussen. De rest van de week wil ik nog naar het community health centre, en ik ben nog uitgenodigd voor een lunch bij de vice president. Heb nog een hoop plannen en ideeen, wil hier tot ongeveer 13,14,15 of 16 maart blijven. En tussendoor wil ik nog een paar daagjes naar Ooty.

Nog een leuk nieuwtje (niet echt bijzonder of belangrijk voor jullie, maar was er wel blij mee): ik kan nu toch via trivandrum terug vliegen gelijk door naar Muscat. Snap t niet helemaal. Ik had de Nederlandse organisatie gebeld via waar ik ticket heb geboekt en die zeiden dat het niet mogelijk is bij Gulf air om de route te veranderen. Maar nu belde ik vandaag Gulf air in Trivandrum om terugvlucht te bevestigen en die zeiden dat er ook een vlucht staat voor mij via Trivandrum. Zij legden me uit dat de rate voor cochin of trivandrum hetzelfde is en dat ik ook via trivandrum kan vliegen. Als ik weer in Trivandrum ben ga ik dat wel regelen, maar het zou wel relaxed zijn want hoef dan niet met al mijn spullen met de trein of het vliegtuig eerst naar cochin een dag vantevoren, maar kan dan gewoon via mijn huis bij Mini naar het vliegveld en daar alles inchecken.

Ik ga nu even wat interviews verwerken. Heb nog veel dingen die ik wil doen…

22 februari
Had net een heel stuk getypt over gisteren en de waterval, maar de stroom valt continue uit. nu wel een beetje erg vaak, dus dan maar een hoop opschrijven. Gisterochtend wilde ik alles eens verwerken wat in mijn notes staat, maar de hele dag heeft de stroom eruit gelegen en ook vanmorgen. Rond 12 uur ging de stroom aan en toen ik met het eerste stukje bezig was, viel het weer uit en was alles weg. Ik ga nu met Shari naar Nilambur, dus ik schrijf een volgende keer weer verder.

Het is nu half elf s’avonds en ik hoor de krekels, ik zie de sterren, de muggen en de beestjes in mijn kamer (vooral als ik het licht uitdoet lijken ze ineens tegen mn gezicht aan te vliegen enzo). maar goed, dinsdag dus naar de Addinpara waterval geweest. Hier in de buurt heel bekend, maar staat nergens op een toeristische kaart. Rasheed had twee vrienden bij, waarvan een ervan een jeep heeft, Shari, ik en ook Sabna en haar zus gingen mee. Hobbel de bobbel over zandweggetjes… stof en heel veel groen. Qua waterval was t nu niet echt veel… omdat het nu zomer word en alleen maar warmer. Maar het was een heel mooi gebied, overal rotsen, groen en wat riviertjes en stroomversnellingen. Vrij uitgestrekt ook, vooral de rotsen… ik heb met mijn churidar in de rivier gezwommen!!! Was heerlijk relaxed. Toen we terugkwamen in chathamunda stonden er twee studenten van de TTC school en ze stonden op mij te wachten bij hun lerares Malayalam die onder mij woont. Ze nodigden me bij hun thuis uit. Ze hadden zelfs speciaal brood voor mij gekocht omdat ik had gezegd dat het verschil met eten in NL is dat wij s’ochtends en voor lunch brood eten. Haha, ben niet eens zo’n brood fan maar vond het wel heel lief.

Gisteren wilde ik dus mijn interviews enzo in de computer zetten, maar geen stroom, dus toen heb ik de priester van de Moskee waar ik ben geweest gebeld want ik had nog wat vragen. Hij nodigde me na 1 uur uit op de school waar hij werkt, waar ik ook al eerder geweest was. uiteindelijk heb ik op de school eerst weer een lecture gegeven over Nederland, weer allerlei vragen beantwoord. Werd ik in de lerarenkamer gezet en dat werd ook een soort vragenuurtje. Toen de school uit was had ik weer een hoop kids om me heen die een hand van mij wilden. En daarna had ik eindelijk een interview met de priester van de moskee, er was ook een Father bij verbonden aan de Christelijke monarch die 25 jaar geleden de school heeft opgericht. Ze vroegen mij natuurlijk naar mijn religie. Het word heel vaak gevraagd, ook bij families thuis. Hier is het onbegrijpelijk dat men niet gelooft, ze gaan er dan ook altijd vanuit dat ik Christen ben. Maar omdat ik toch eerlijk wil zijn, probeer ik altijd uit te leggen dat in NL er een grote groep mensen is, die ook niet gelovig zijn, of althans niet perse aan een kerk, tempel of moskee verbonden zijn. Ik vind dit soms wel moeilijk om uit te leggen en besef me dan goed dat ik in een hele andere wereld zit. De mensen snappen het wel als ik het uitleg, en ik heb niet het idee dat ze me ineens ‘anders’ zien, maar toch; aan mensen uitleggen voor wie geloof een hele belangrijke rol speelt, dat je niet gelovig bent, is soms wel lastig. Al heb ik heus wel een geloof, maar op een andere manier dan de mensen hier. Mensen hier weten vaak ook niet zoveel over NL, ze denken dat iedereen Christen is, en zijn verbaasd als ze horen dat er ook veel Moslims in Nederland zijn en dat we ook moskees hebben. Ik denk dat respect voor elkaar (no matter what religion) het belangrijkste is en ik denk dat dat ook in elk geloof weer terugkomt…

Maar goed, na de school weer teruggegaan naar Chathamunda. Weer lekker rijst gegeten en geprakt met handen.
Vanmorgen stond er een student van TTC voor mijn huis, ze was van de schoolmagazine en wilde graag nog een foto maken en vroeg of ik rond 5 uur tijd had. Zoals altijd loopt alles altijd anders. Ik ben met Shari naar Nilambur geweest, daar moest ze iets regelen voor een project. Met de bus heen en terug, wat een rit zeg. Hier in Pothukal panchyath weet ik nu aardig de weg met de bus, en omdat de weggetjes heel kronkelig en slecht zijn gaat het niet zo heel hard. Maar de bus naar Nilambur reed als een gek; inhalen op het laatste moment…Na Nilambur zijn we in pothukal panchayath langs mensen geweest om invitations rond te brengen voor Shari’s trouwerij. Ze gaat 8 april trouwen en omdat ze na 3 jaar werken weer terug gaat naar Trivandrum waar haar ouders ook wonen en toekomstige husband ook, is er zaterdag nog een receptie voor haar. Bij elk bezoek moesten we weer gaan zitten en kregen we chai en bananen. Daarna ben ik nog naar Aboona (meisje TTC) geweest, bij haar thuis geweest, bij haar buren. Haar moeder had speciaal voor mij gekookt; Malabar food. Ik denk dat ik straks in Nederland wel weer moet wennen dat ik niet overal zomaar uitgenodigd word. Heel soms als ik moe ben heb ik ook niet altijd zin, maar als ik er eenmaal ben dan zijn de mensen zo lief en gastvrij. Ze vragen meestal wel dezelfde dingen maar ik word altijd wel heel blij van al die ontmoetingen.

Ik heb vandaag ook een wat mindere kant van Kerala gezien. Op weg naar Nilambur lag er in een dorpje een man op de weg met wat mensen om zich heen die aan m trokken. Er was een ongeluk gebeurd en ik geloof niet dat die man nog erg levend was, maar mensen staan er dan ook maar een beetje omheen en staan een beetje aan m te sjorren en te bewegen maar niemand die echt hulp verleent.. hier schrok ik best wel van. Ik ontmoet hier mensen die zo onwijs gastvrij zijn, alles voor me doen en me echt een warm gevoel geven, maar India blijft een land van contrasten.

Het stomme was dat op de terugweg er in een ander dorpje een moslim begrafenis begonnen was. De overledene lag gewikkeld in een mat in een open kist en word gedragen door een paar mannen en erachter lopen heel veel andere mannen.

Zondag ben ik uitgenodigd voor een huwelijk in het dorpje van de vice president. Moslimhuwelijken hier zijn vrij simpel en worden niet uitgebreid gevierd zoals huwelijken in Nederland of onder Hindu’s, maar ik ben toch heel benieuwd. Morgen misschien een familie bezoeken in Velumpyampadam.

Er werd me vandaag ook gevraagd naar de mening over Saddam. Heb er maar niet teveel over gezegd aangezien ik in deze regio vrij veel posters zie van Saddam Hussein.

28 februari
Weer een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Het is nu ochtend en ik zit achter mn laptop. Shari gaat morgen weg, jammer… maar ik zoek haar nog wel op in Trivandrum. Ik kan hier in het office blijven, zit dan wel alleen maar er zijn genoeg mensen om me heen die hier wonen en die ik kan bellen. Ik kon ook nog een familie zoeken, maar ik word toch voortdurend bij mensen uitgenodigd dus als ik hier dan een plekje voor mezelf heb is dat ook wel lekker. Afgelopen dagen is het druk geweest, niet zozeer met interviews, maar met bezoeken en visites. Word nog steeds overal uitgenodigd en er gaat meestal ook veel tijd in zitten; de hele buurt komt kijken, stelt een hoop vragen, moet boeken ondertekenen en ze willen dat ik een liedje zing. Ik zal proberen een korte samenvatting te geven van afgelopen week.

Vrijdag ben ik niet meer naar die familie geweest. Ik had voor het eerst in India eens een baaldagje over India.. ineens had ik even helemaal geen zin in staren, vragen, geroep, visites. Ik voelde me ook niet zo lekker. Maar dat was ook snel weer over gelukkig. Zaterdag was de receptie voor Shari. Vijaya Lakshmi was er ook. Er kwamen veel mensen. We hadden Byriani (Malabar rijst met noten, rozijnen) laten komen en wat curry’s. Het was vooral eten en daarna beetje praten. Niet echt een feestje zoals wij die kennen. Nog wel (stiekem) rum gedronken.. werd heel stiekem over gedaan. En de ramen werden gesloten anders zouden mensen buiten t zien. Is voor mij als Nederlandse waar je gewoon mag drinken, moeilijk voor te stellen. Hier heerst er ook vooral een soort negatief imago over drank. Het stomme is wel dat t dus eigenlijk niet mag maar dat veel mannen drinken en dan ook superveel.. niet voor de gezelligheid maar echt om dronken te worden. Ik heb een glaasje op aangelengd met water.. ze vroegen me of het sterk was, maar merkte er niet veel van.
De receptie was gezellig. Zondag ben ik naar een moslimhuwelijk geweest. Ik was via de vice president uitgenodigd. Toen ik bij het huis van de bruid aankwam, had gelijk iedereen zich om mij heen verzameld en iemand ging de bruid halen. (Hier bij moslimhuwelijken word er 6 maanden vantevoren de nikkah gegeven, dat is de eigenlijke function. Dan geven de husband en de vader van de bruid elkaar een hand in de moskee. Vanaf dan is de bruid eigenlijk al deel van de man’s familie alleen woont ze nog bij haar ouders. Tijdens de huwelijksdag word er eerst bij de familie van de bruid gegeten, de man’s familie is er dan niet bij. Dan komen de vrouwen van de man’s familie om een nieuwe sari te brengen. Die moet de bruid dan aandoen en dan komen de mannen uit de man’s familie om de bruid te halen. De bruid gaat dan mee naar zijn familie’s huis en vanaf dat moment woont de bruid bij de man en zijn familie). Ik was eerst bij het huis van de bruid. Toevallig was de bruid een meisje wat ik al eens gesproken had op een school, ze was blij toen ze mij zag. Ze zag er prachtig uit in een rode sari, jasmijn in haar haar, mehindi op haar armen en handen! Ik heb geprobeerd alles te observeren, maar er stonden de hele tijd groepen kids om me heen. Voelde me ook een beetje stom, omdat ik die mensen niet eens kende, het is een feest voor de bruid maar iedereen stond continu om mij heen en vragen te stellen. Nadat de bruidegom zijn bruid had gehaald (de bruid werd gegeven door haar vader aan haar man, de bruid huilen), ben ik nog meegeweest naar het huis van de bruidegom. Met 15 meisjes in een jeep, ende kalbi lee gezongen. Het was speciaal om erbij te zijn en om te zien hoe een moslimhuwelijk gaat.

Ik ben met de bus teruggegaan naar chathamunda. Daarna zijn we (Vijaya, Shari, rasheed, Abdu en ik) naar een tribal village een heel eind hiervandaan geweest. Abdu heeft voor de whi gewerkt en is nu nog steeds in control over veel waterputten en pomps. In dit dorpje heeft de whi ook een waterput en pomp gebouwd. De mensen zijn ST (scheduled tribes) en dat betekent geen of bijna geen kaste. Ze zijn eigenlijk altijd achtergesteld geweest in educatie en voorzieningen. Nu heeft de overheid allerlei programma’s lopen om de tribal people te ontwikkelen. Maar ze leven nog steeds in vrij remote areas en van farming. Wij moesten door een van de grootste farms in azie in Munderi, door een stromende rivier met de jeep, over zandwegen, hobbel de bobbel. Het is alleen maar thick forest en er leven ook olifanten in dit gebied. Sinds 6 maanden heeft het dorpje een hek met schrikkeldraad omdat er vaak plantages vernield worden en er zelfs eens iemand gedood is door een olifant. Dus we moesten 3 keer een hek open en dicht maken. De mensen daar zien elke dag wel een olifant voor het hek staan, helaas heb ik er geen gezien. We hebben families bezocht die geen huis hebben maar aan de waterkant van de rivier wonen, andere mensen hebben een zeil als dak, en sommige mensen hebben een hutje van bamboetakken en palmbladeren. De kinderen hebben geen kleren en zitten continu onder het stof, vooral omdat het nu droge tijd is. veel kinderen hadden zelfgemaakt speelgoed.. hoepels enzo.. de mensen zijn heel klein en vrij donker. Ze hebben ook hun eigen geloof met eigen symbolen voor worship; boom, olifant, koe..Ze hebben grote families en volgens mij zijn de meisjes ook heel jong als ze trouwen. Ze waren een beetje angstig leek het wel en heel verlegen. Echt contact met ze maken was moeilijk. De kinderen gaan nu wel naar school, maar nog niet zo lang geleden was er helemaal geen school.

Het was heel speciaal om hier te zijn en ook wel een contrast met het huwelijk waar ik eerder was. wat ook vrij simpel was, maar in vergelijking met dit dorpje een luxe. We waren vrij laat thuis, door t donker teruggecrosst met de jeep.

Maandag ging Vijaya weer weg. Ik was uitgenodigd bij Abdu thuis voor lunch, samen met Rasheed en Shari. Ik ben eerst alleen naar zijn dorp geweest, er wonen ook wat tribal people daar. Een tribal peuterschool bezocht.. superkleine ruimte en veel kids. Ik heb wat liedjes gezongen en hun voor mij. In het gebied waar Abdu woont is het ook vooral forest, en er is (nog) geen elektriciteit, daar zijn ze nu mee bezig. Eerst zo’n vijf families bezocht en overal thee gedronken voordat we bij Abdu’s huis waren. Zijn vrouw had allerlei lekkers (fruit) klaargezet. De hele buurt kwam naar zijn huis om mij te zien. En ik kreeg toen een van de mooiste complimenten die ik kan krijgen. Abdu zei; “froukje is een goed persoon, ze praat met iedereen, lacht heel de tijd, en is echt geïnteresseerd, ze maakt andere mensen blij”. Maar ik word juist blij van al die mensen. Rasheed en Shari zeiden toevallig op de dezlfde dag na het zien van een lachende foto van mij dat dat mijn handelsmerk is.. dat ik altijd lach.. haha.. maar ik word ook zo blij van alles hier! Het zijn ook echt vooral de mensen hier die mijn verblijf zo speciaal maken. Het rare is dat ik helemaal niet meer besef dat ik in india ben, want overal zijn de mensen hetzelfde. Alleen spreken we elkaars taal niet. Nog een interview gehouden met de vrouw van Abdu, weer iedereen erbij. Daarna naar een huis geweest vlakbij van een man die ook bij de whi heeft gewerkt, hij was er zelf niet maar zijn vrouw, kinderen, familie, en buren wel. Ik moest en zou thee drinken en bananen eten. Daarna met de bus teruggegaan naar huis. de bus zat propvol en dan rijd de bus als een gek en stopt ook ineens.. vooral de vrouwen die voorin staan, moeten zich goed vasthousen.. inclusief hun kids. Dinsdag (gisteren) ben ik naar Shereena geweest waar ik vorige keer mee naar de bergen en Eddakara ben geweest. Via haar was ik uitgenodigd bij een dokter voor lunch. Heerlijke malabar food gegeten.. Ik had al verteld over Ooty denk ik. Waarschijnlijk ga ik daar met Shereena en haar man heen. Haar man is taxidriver en ze hadden al eens gezegd dat ze mij daar konden brengen en dat we dan met zn allen naar Ooty konden. Mannu (Shereena’s man) brengt weleens mensen daar en kent ook wat hotelletjes. Eerst dacht ik; ik wil lekker even relaxed alleen daarheen. Maar toen bedacht ik ook dat ik in NL waarschijnlijk nog vaak genoeg alleen zal zijn en dat met hun daarheen gaan ook wel heel speciaal is. En buiten dat, ze nodigen me uit om met mij daarheen te gaan en dat is ook heel speciaal. Ze hebben niet veel en leven vrij simpel, hun kunnen geen engels en ik geen malayalam. Communicatie is een mix van malayalam, engels en gebarentaal. Maar het contact met hun is wel bijzonder.
Ik denk dat we dan 2 dagen gaan, vanaf hier zijn we er zo.

Gisteren na de lunch teruggegaan naar Shereena’s huisje, onderweg nog bij wat families gestopt. En daarna ben ik naar huis gegaan. T word steeds warmer hier, en veel mensen zijn ook moe van het warme weer ineens. Je merkt echt dat t zomer word… en t word in maart alleen maar erger. Ik denk dat het nu ongeveer 37, 38 graden is overdag.

Vandaag heb ik een afspraak met een principal bij een school. Daarna wil ik kijken of internet het doet. En daarna ga ik thuis wat dingen doen omdat het Shari haar laatste dag is hier. Ik heb nog wat afspraken voor interviews deze week. Ik wil nog interviews doen en case studies van verschillende families (joint, nuclear, separately, educated, non educated.. de leeftijd van huwelijk verschilt namelijk in verschillende soorten families). Het gaat nu heel snel, wil nog veel dingen doen en ga waarschijnlijk nog vaak op visite. Maar ik heb wel het gevoel dat het gaat lukken. Nog zo’n twee weken hier en in twee weken kan ik veel doen.

Ik zit nu in het internetcafe en ben net op de school geweest, een afspraak gemaakt voor een ander interview met een meisje, en even op de foto geweest voor de schoolgids voor volgend jaar met 6th standard students. verder heeft het vanmmorgen geregend, alles was nat..nog steeds heel warm.. niet benauwd ofzo, maar heel klammig, kan mn kleren elke dag uitwringen.

ik ga t nu versturen, anders is internet weer weg... lieverds.. alle goeds op fieldwork, in NL en overal...
Ik ga nog even genieten van mijn tijd hier en dan in Trivandrum!
Dikke knuffels uit Pothukal
froukje