ziek, zingen, case studies en wil niet wegggg

Ziek tijdens fieldwork en een ziekenhuisbezoek, alleen in office maar nooit alleen, strike, zingen tijdens schoolprograms en case studies

dit word weer een lekker lang verhaaltje... veel plezier ermee!!!

2 maart
Het is vandaag vrijdag en over 4 weken zit ik nu in het vliegtuig of ergens op een vliegveld te wachten op weg naar Nederland. Raar…… Over twee weken ben ik weer in Trivandrum, ook raar. En over 5 weken hebben we de eerstvolgende meeting op de VU weer gehad en zijn we denk ik weer aan het werk gezet. Gisteren is Sharika weggegaan. Shereena en Mannu uit Kottakunna met wie ik naar Ooty ga, kwamen haar ophalen met Mannu’s taxi en ik ben ook meegeweest. Toen ik weer terugkwam was het wel even heel erg stil. Maar zoals ik al eens eerder, ik ben eigenlijk ook nooit alleen. Gisteravond had ik een interview met een andere Shereena die een kind heeft, separate woont, haar man werkt in Saudi Arabie en ze studeert nog. Haar situatie is best bijzonder dus ik heb een case study over haar gedaan. Omdat ze op school zit was ze pas na 6 uur thuis. Vrouwen gaan hier na het donker niet meer de straat op, dus ik werd gebeld door Rasheed of ik al in office was en ik had de zussen aan de overkant beloofd hun te laten weten als ik weer thuis was en ook de teachers die onder me wonen wilden weten of ik er was. Shereena heeft me samen met een vriendin met een riksjaw afgezet. Het interview was goed, een in depth interview gehouden over haar childhood, family, marriage, husband, child, husband’s family. Ze is erg goed in Engels en ze is erg open had veel te zeggen. Ook nog een studievriendin van haar die er ook was gesproken. Zij is een Hindu en is getrouwd en heeft een kind, alleen ze woont nu bij haar ouders met haar kindje. Haar man woont ergens anders. Toen ik vroeg waarom begon ze bijna te huilen. Toen bleek dat er heel wat problemen zijn omtrent de dowry. Haar man en zijn familie willen meer dowry en ook is ze gepest door haar familie (ze bleek onder andere een spook te zijn volgens haar familie en dit werd overal verspreid). Nu studeert ze en woont ze bij haar ouders. Ze is niet gescheiden want dat mag niet, hertrouwen mag ook niet. En op 25 jarige leeftijd moet ze nu dus voor altijd bij haar ouders blijven.
Nadat ik terugkwam ben ik eerst naar de zussen aan de overkant geweest. Aan de overkant wonen een moeder met 5 zussen en een kindje van de oudste zus. Één zus woont bij haar man en zijn familie. Er wonen geen mannen in de familie en ze hebben ook geen broers. Twee zussen zijn getrouwd, waarvan er een bij hun woont. Ze hebben geen vader meer. S’avonds kwamen ze meestal bij Shari en mij tv kijken want hun hebben geen elektriciteit. Dus gisteren gingen ze ook weer mee. En twee zussen zijn hier ook blijven slapen omdat ik voor de eerste keer alleen sliep. Ze zijn erg behulpzaam en lief en ookal zit ik dus alleen nu hier, er zijn genoeg mensen om me heen. Op zondag komt bijvoorbeeld shandachechi niet (vrouw die kookt) en dan kan ik bij hun koken. Dus gisteren wat matjes op de grond gelegd en daar zijn we met zn drieën op gaan liggen. Tijdens een gesprek kwamen we ook op trouwen, omdat Shari nu weggaat omdat ze moet gaan trouwen. En ik vertelde ze dat het voor mij een raar idee is om ineens te trouwen en bij een familie te wonen die je maar twee keer hebt gezien (in bijzijn van iedereen). Toen kwamen we ook op hun situatie (geen mannen in de familie, alleen maar vrouwen, dus financiële problemen omdat er voor iedere zus dowry betaald moet worden). De volgende oudste in de familie heeft al wat aanzoeken gehad maar omdat ze teveel dowry vragen kan ze nog niet trouwen. En dan te bedenken dat er nog vier dowry’s betaald moeten worden….
Maar dan maar even aan de goede dingen denken van hier; ik kan de guave uit de boom plukken voor mijn huis, evenals de cashew… (zelfs vanuit mn raam). De cashew is niet eetbaar en moet verwerkt worden maar aan de cashew zit een vrucht die je kan eten, heel zoet en sappig! En vanmorgen stond er weer een meute kids voor de deur om good morning te zeggen. Ik hoor de vogels fluiten nu en straks begint in de moskee hier vlakbij weer met het gebed voor de vrijdag.
Ik ga nog drie andere case studies doen, eentje zondag en maandag en hopelijk eentje vandaag. Er zijn nog genoeg dingen die ik wil doen, maar het begint allemaal wel vorm te krijgen in mijn hoofd. Alleen hoop ik dat als ik thuis kom straks ik genoeg info heb, maar ik denk dat altijd een twijfel blijft. Je kan altijd meer doen, maar je kan ook niet meer doen dan dat je kunt. 3 maanden is kort en het is ook moeilijk plannen hier en dingen lopen altijd anders.

3 maart
En het is weer zaterdag. Wat gaat de tijd toch snel, vooral nu het warmer word. Het word zomer en dat betekent dat de warmte je energie zo’n beetje wegzuigt soms en je constant zwetend en in een klamme churidar rondloopt ookal staat de van aan. Maar mij hoor je niet klagen hierover. Alleen doet iedereen het nog iets rustiger aan. Gisteren nog een diepte interview/case study gedaan van Shereena, een andere dan die van 27. Deze Shereena is 30, op haar 13e getrouwd, uneducated en heeft veel gezondheidsproblemen gehad na haar zwangerschap doordat ze te jong was. Ook haar zoontje nu leid aan hartproblemen, wat door de artsen ook als een gevolg van de jonge leeftijd van Shereena word beschouwd. Ik had Rasheed bij voor vertalen omdat ze geen Engels spreekt. Een heel andere situatie dan de andere Shereena. Omdat ik daar vaak langskom, verliep het gesprek heel goed. Het was ook weer heel gezellig en we hebben veel gelachen. Ik ga nu nog wat meer case studies doen (joint familiy onder andere). Nadat ik terugkwam van het interview ben ik weer eerst langs de buurmeisjes gegaan. Ze waren aan het koken en vroegen of ik daar kwam slapen want dan was ik niet alleen. Ik heb toen mijn eten (wat Shandachechi gekookt had); rijst, vis en curry meegenomen naar hun en hun hadden kip dus we hadden een goede combi! Ze vroegen me nog of ik het wel comfortabel vond om bij hun te blijven aangezien hun geen elektriciteit en dus ook geen van, licht ofzo hebben. Ze gebruiken s’avonds kerosine lampjes met vuur. Maar ik vond het alleen maar heel speciaal dat ik mocht blijven. Ze wonen met zijn 7-en in dat huisje en ze hebben twee slaapkamers. Eentje voor drie zussen, eentje voor de zus met Minnu (haar dochtertje) en de moeder slaapt op een mat op de grond. Ik sliep met twee zussen in een bed. Gisteren toen ik naar het dorp van Shereena liep kwam ik nog twee mensen tegen die op zoek waren naar mij. Een student en een teacher… de student doet een toerisme course en de leraar is leraar Engels op die school. Ze hadden over mij gehoord en waren naar mij op zoek.. haha… ik moest naar dat interview toe dus ik heb het kort gehouden en gevraagd of ze een andere keer terug konden komen. S’avonds stond er een andere student aan de deur met een notitie van deze student die ik tegenkwam. Ze zijn bezig met een project en ze vroegen zich of (omdat ze hoorden dat ik hier onderzoek doe en student ben) of ik geen onderzoek kon doen naar bamboe, ecotourism en nog wat meer. Ik moest er wel om lachen en vertelde dat ik nog weinig tijd heb voor mijn eigen onderzoek en een ander onderzoek erbij dus niet ging lukken. Vond t wel komisch dat ze met dit kwamen.
Vanmorgen om zeven uur had ik de wekker gezet want Shandachechi zou voor de deur staan en ik had die op slot gedaan. Toen Shandachechi aankwam schrok ze eerst want ze zag dat de deur op slot zat en vroeg zich dus af waar ik was. Gelijk met thee verwelkomd door haar. Vandaag zou ik een interview doen maar Rasheed was druk en Sabna had vandaag haar laatste examen voor MBA. Ik ben naar het community health centre geweest. Er zaten een hoop vrouwen en hun kids te wachten voor het spreekuur. Ik had ze eerst gebeld voor een afspraak maar degene die de telefoon opnam kon alleen Malayalam, dus er toen maar zelf heengegaan. De mensen die in het veld werken en de vragen konden beantwoorden die ik wilde stellen waren er niet, maar een afspraak gemaakt voor volgende week.
Nu zit ik op mijn kamertje, alle zussen zijn net langsgeweest. Ben een beetje moe. Raar om te bedenken dat ik over 4 weken in NL ben… ben ik dan weer helemaal gewend? Ik denk het niet, ik denk dat ik best even moet wennen aan t alleen zijn weer (of in ieder geval niet continu met mensen om je heen), het niet gestaar meer, het gewoon kunnen binnenlopen in een winkel en boodschappen doen en niet alles aan moeten wijzen en door tien mensen geholpen te worden, gewoon ergens een bak koffie kunnen drinken.. of thee, chocola kunnen eten (dat is eigenlijk t enige wat ik mis hier. Ze hebben het wel in sommige winkeltjes, maar dat ligt dan in de zon en ik heb geen koelkast ofzo, anders kon ik het nog invriezen, maar het gaat dan dus smeltend mee en het blijft zo of word alleen maar erger en chocola moet hard zijn…), iedereen te kunnen verstaan, niet meer overal alles over mezelf en familie te hoeven vertellen, niet overal meer liedjes te hoeven zingen. Alles is gewoon anders en; de manier van leven en ook de daarmee samenhangende instelling van mensen. Sommige dingen in NL lopen best lastig (of er word moeilijk over gedaan), terwijl het maar iets heel kleins is. Hier maak ik me nergens druk over. Terwijl ik in NL me vaak genoeg druk heb gemaakt voordat ik wegging over de deadlines, het onderzoek, hoe krijg ik alles nog te doen… Maar ik heb hier ook geen deadlines, geen afspraken met werk ofzo. Natuurlijk wel een deadline voor mijn onderzoek, maar ik probeer zoveel mogelijk te doen. Toch denk ik ook wel dat het de omgeving is die mij zo laat voelen. De omgeving als natuur en de mensen die in de omgeving wonen. Mensen hier hebben een vrij simpel leven, maar ze zijn oh zo blij met hele kleine dingen, ze lachen de hele tijd, ze zijn ontzettend gastvrij en lief en ook echt oprecht lief en gastvrij. Ik wil ook voor ze koken, thee voor ze maken enzo, maar ik krijg dan de reactie terug dat ze heel blij zijn dat ik hun gast ben en dat ze voor me mogen koken.

Morgen moet ik rond 9 uur in Rasheed’s dorp zijn, we gaan dan wat interviews houden met mensen in zijn dorp en hopelijk ook een case study van zijn schoonzusje. Na de lunch heb ik een afspraak bij de vice president (de joint family). Dan is het weekend weer voorbij! Ik heb nog wat foto’s uitgeprint die ik aan wat families wil geven. En met mijn Malayalam gaat ook steeds beter, kan steeds meer verstaan en ook wat woordjes terugzeggen. Tijdens gesprekken weet ik vaak wel waarover het gaat, alleen kan ik niet alles begrijpen van wat er over dat onderwerp gezegd word, dus dan weet je nog niet veel.

Nog even dit… ik hoorde net allemaal gerinkel (enkelbangles), dus ik ging kijken, staan er wat kinderen voor de deur. Via via gehoord dat ik hier zit. Komen ze helemaal uit een ander dorpje om te kijken. Dit zal in Egmond aan Zee niet zo snel gebeuren.

5 maart
En het is weer maandag…. Waaaahhh de weken gaan snel. Een leuk en ook productief weekend gehad. Zaterdagavond bij de zussen gezeten; liedjes gezongen… ze hebben allemaal een superstem maar willen ook dat ik liedjes zing. Bij kerosinevuurtjes zitten zingen. S’avonds weer mn eten daarnaartoe genomen, dus we hadden weer een leuke mix aan eten. En weer daar blijven slapen. handen vast, armen om je heen, het kan allemaal hier. Het contact tussen mannen en vrouwen is nooit lichamelijk (hoogstens een hand schudden), maar tussen mannen onderling en vrouwen onderling is het vrij hecht (in vergelijking met NL). In het begin van mijn verblijf hier moest ik daar wel wennen, want je hand word vastgehouden, armen over elkaar heen en er word op je schoot gelegen. Ik ben er ondertussen wel aan gewend en vind het nu gewoon. S’ochtends stonden Shereena, Mannu en Mansoer voor mijn deur maar ook hun schrokken eerst omdat de deur op slot zat (van buiten met een hangslot). Mansoer gaat naar het ziekenhuis in Palakkad en Shereena gaat mee. Met de trein en Mannu bracht ze naar het station, hij moet thuisblijven om te werken. Voor Shereena en Mansoer was het de eerste keer in een trein. Ze kwamen nog even doei zeggen tegen me. Echt zo lief… s’avonds belde Shereena nog op vanuit het ziekenhuis en vertelde in Malayalam dat alles goed ging. Gisteren drie interviews gedaan waarvan 2 case studies/in depth interviews. Twee vrouwen (waarvan een nog een meisje), zijn allebei jong getrouwd en hebben allebei eerst een miskraam gehad als eerste zwangerschap, omdat ze te jong waren zeiden de doktoren (14 jaar oud). Een meisje (ze is nu 20 en is op 14 jaar getrouwd en heeft twee kindjes) zei dat ze liever zoals mij wilde zijn. Toen besefte ik wel dat mijn leven zo anders dan veel meisjes hier. Ookal trouwen ze als ze 18 zijn, de mogelijkheden die ik heb krijgen hun nooit. Naar het buitenland gaan voor fieldwork bijvoorbeeld. Er gaan wel studenten naar het buitenland voor studies, maar voor meisjes en vooral Moslimmeisjes is dat niet weggelegd. Even voelde ik me daardoor schuldig, maar ook dankbaar. In hetzelfde dorpje wat rondgelopen en elke keer als we langs een huisje kwamen, werden we uitgenodigd om even te zitten. Dus uiteindelijk 10 kleine bezoekjes gebracht aan families. Later vertelde Rasheed ook dat ookal ben ik daar maar even, mensen vinden het een hele eer en hartstikke leuk als ik even langskom. Ze hebben ook een hoop vragen over Nederland. Mijn bezoek hier is voor veel mensen hier een kans om een keer iemand uit een ander land te ontmoeten en wat over een ander land te leren (althans dat zeggen ze). Ik ben ook dankbaar voor mijn tijd hier. Heb het zo getroffen met alle mensen om me heen. Ik zit nu alleen maar er is veel sociale controle van mensen om me heen. Ook de mensen hier en de vrouwen die ik interview zijn heel open en ik heb nog geen problemen gehad met het praten over ‘early marriages’. Alleen merk ik wel dat de jongere meisjes vaak verlegen zijn en nog niet echt durven spreken, vooral niet in het huis van hun schoonfamilie. Maar veel van deze meisjes zijn ook jong getrouwd, leven nu in een andere familie en hebben misschien al een kind, zijn jonger dan mij en hebben hun school niet afgemaakt.
Na de interviews gisteren ben ik langs Sabna gegaan, ze had haar laatste examen gehad. Daar een tijdje gebleven. Haar moeder had fried banana (banaan in olie, net als een oliebol) gemaakt… Sabna is daarna meegegaan naar Chathamunda en is hier gebleven.

6 maart: ziek en ziekenhuisbezoek….
Maandag had ik s’ochtends een afspraak bij het Community Health Centre van Pothukal Panchayath. Het is een lokaal centrumpje waar mensen gratis medische hulp krijgen. Vooral ook het geven van health education en awareness programs is een belangrijke activiteit van dit centre. Met een fieldstaff gepraat over de vaccintaieprogramma’s, de meest voorkomende kinderziektes, ouderziektes, hygiene, family planning.. echt een heleboel info verkregen over de health status van mensen in Pothukal. Vooral schrijnend om erachter te komen dat vooral onder tribal people de gezondheid heel slecht is; ze hebben vaak geen huis, slecht drinkwater (Jalanidhi project werkt niet, dus ze krijgen hun water van de rivier), slecht voedsel, slechte hygiene (weinig baden). Verder staan tribal people bekend om hun alcohol gebruik, ook onder vrouwen en als het op sex aankomt dan nemen ze het ook niet zo nauw. Met een antropologische invalshoek hiernaar gekeken zou het een erg leuk onderwerp zijn voor een onderwerp. Na mijn afspraak daar ben ik teruggegaan naar Chathamunda. Het was behoorlijk warm, thuis deed de stroom het niet, dus geen van of geen computer gebruik. Het ging heel de dag wel ok. Had een beetje een dipje en moest aan dingetjes denken, maar voelde me wel goed. S’avonds ben ik naar de meiden (zussen) gegaan. Stroom was er nog niet, dus ik zat hier met een kaarsje… daar even lekker mn verhaal gedaan en voelde me gelijk beter; liedjes gezongen! Ik zou weer bij hun blijven maar wilde nog even een koelie (bad) nemen thuis. Thuis voelde ik me ineens helemaal niet goed… stond te shaken en voelde me misselijk. Tijdens de koelie ging het ook niet goed, dus ik heb daarna niks gegeten maar mn eten meegenomen naar die meiden. Toen ik daar 5 minuten zat moest ik naar buiten rennen (details zal ik jullie besparen). Daar stond ik dan, alle zussen om me heen en me een hand geven en me helpen. Ik voelde me wel staan daar. Daarna eerst wat rijstwater gekregen met zout en daarna naar mn eigen huisje gegaan met twee zussen die bleven slapen. Toen ik bijna ging slapen belde Rasheed nog op en de zussen zeiden tegen hem dat het helemaal niet goed ging met mij. Toen ik hem aan de phone kreeg zei hij dat ik naar het ziekenhuis moest.. maar ik vond dat onzin. Dus uiteindelijk lichten uitgedaan (oh nee… stroom was uit, dus er was geen licht) en gaan slapen. Na een tijdje hoorde ik voetstappen op de trap, stonden Rasheed en zijn broer daar. Ik zou en moest mee naar een dokter. Ik vond het een beetje onzin, maar ook alle zussen zeiden dat ik mee moest. Dus s’nachts (12 uur) in een riksjaw naar de dokter gereden. Ik kreeg wat pilletjes mee en na het nemen van de eerste pilletjes zou alles beter gaan. Maar na het nemen van de eerste pilletjes kwam alles er na twee minuten weer uit. Daarna geprobeerd te slapen maar na twee uur werd ik weer wakker van de misselijkheid en daar ging ik weer. Uiteindelijk was alles er wel uit en bleef ik water drinken, maar ook dat wilde niet blijven zitten. Daarna nog meerdere maken wakker geworden en daarmee ook de zussen wakker gemaakt. Ik zou dinsdag eigenlijk naar een dorpje van Sabna haar familie gaan om daar wat interviews te doen en ook daar te blijven. Maar ik voelde me brak en zwak en wilde alleen slapen. Maar ook dat ging niet door want Vijaya Lakshmi had tegen Rasheed en Sabna gezegd dat ze met mij naar het ziekenhuis moesten. Nog even Kanni (rijst met rijstwater en zout) naar binnen gewerkt. Ik had er helemaal geen zin en vond het onzin. In het ziekenhuis werd ik vrij gauw geholpen en ik kreeg gelijk alle zusters om me heen. (er lagen onderwijl ook nog andere patienten te wachten). Het is waarschijnlijk een combi geweest van iets van voedselvergifitging.. (het word steeds warmer, dus ookal eet ik hier en niet in een restaurant, je moet toch wel meer uitkijken, ook met water), warmte en me toch al niet zo lekker voelen. En nu ben ik weer thuis, heb een zooi medicijnen mee (tegen buikkrampen, misselijkheid, buikgriep)… maar voel me nog steeds helemaal ok; hoofdpijn, alles doet zeer en ik voel me net als een zoutzak. Geprobeerd wat chore (rijst) te eten met pappadum, maar ik had geen honger en t smaakte niet. Vandaag nog even lekker uitrusten en hopelijk wat meer data verwerken.. (al staat mn hoofd daar niet echt naar). Ik drink nu lekker veel water en ik hoop dat ik dan morgen weer ok ben, maar dat zal vast wel. Iedereen was echt heel lief en ook wel bezorgd. Vanmorgen stonden alle zussen en hun moeder met een bezorgd gezicht om me heen, en ik lachen en zeggen dat er niks aan de hand is.
Misschien morgen naar Sabna’s familie. Donderdag en vrijdag ben ik uitgenodigd voor schoolprogramma’s. De vakantie begint bijna dus er zijn allerlei uitvoeringen. Jendi (een van de zussen) werkt op een primary school en ze had me uitgenodigd. Ze had al wel verteld dat ik eregast was. Toen ik de brochure zag in het Malayalam en ze hem voor me voorlas, stond mijn naam er ook op. Ook aanwezig; Froukje Jeroen. Haha.. hier krijgen vrouwen als ze getrouwd zijn de voornaam van de man als achternaam. Ookal weten ze wel dat ik niet getrouwd ben, ze wisten mijn vaders naam niet…. dusse, Jeroen je bent er ook bij denk ik. Het is de bedoeling dat ik meedoe met de inauguration (wierook aansteken op het podium samen met andere mensen) en ze hebben gevraagd of ik een kleine speech wil geven. Vrijdag is er een schoolprogramma in de school van Jesni en Bhindu, waar Minnu ook opzit. Daar hoef ik niet te speechen maar kan ik gewoon lekker om me heen kijken.
Deze dag voelt een beetje als een verloren dagje. Ik had een afspraak voor interviews en een case study, maar dit is helaas niet doorgegaan. Jammer…. En moet nog een hoop doen op de compu, maar denk ik straks eerst maar even een dutje doe.

7 maart
Ik had net weer een stukje getypt over gisteren nog maar de stroom viel weer uit… heb nu al vier keer mijn computer opgestart… haha dus nu maar weer opnieuw beginnen. Ik merk wel dat mijn computer er langzamer van word, want elke keer word ie niet goed afgesloten. Maar goed, dat dutje gisteren is er niet meer van gekomen maar heb goed geslapen. Voel me nog wel erg slap en mijn hoofd is een beetje een duizelkop en ben nu verkouden geworden maar zoals eergisterennacht is het gelukkig niet meer geweest. Veel mensen zijn verkouden of hebben koorts, door het warme weer ineens. In NL word iedereen verkouden als het koud word, maar hier worden veel mensen ziek als het warmer word, ook door de droogte en de daarmee gepaarde stof en zand wat dan in de lucht hangt. Wilde vandaag eerst naar Karulai met Sabna voor interviews, maar Sabna vond dat ik toch maar beter nog een dagje rustig aan kon doen, ook omdat het een eind reizen is naar Karulai. Vijaya Lakshmi belde me vanmorgen en ook zei vond dat ik nog even niet van alles moest gaan doen. Eerlijk gezegd voel ik me nog niet helemaal de oude.. wel goed ontbeten vandaag en alles blijft erin, dus vandaag nog even rustig aan doen en dan morgen er weer tegenaan.
Gisteren ook nog bezoek gehad van de politie. Ik heb vorige week in een krant gestaan hier, die journalisten bleven maar bellen en op een gegeven moment stonden ze toen gewoon op de stoep. Toen was Vijaya hier ook en toen hebben we een algemeen verhaaltje gehouden. In de krant was het allemaal lekker aangedikt. En dus werd Vijaya gebeld door een soort geheime politie hier om te vragen om mijn gegevens. Nu zijn ze gisteren van die politie langsgeweest en die man was heel aardig, wilde mn paspoort zien en weten wie er verantwoordelijk over mij was en hoe ik hier terecht was gekomen. Nu bleek dat ze mijn gegevens wilden weten omdat ze het een soort risico vonden voor een blank meisje om in dit gebied te zitten, omdat het soms geassocieerd word met terrorisme. Nou heb ik echt nog geen een keer problemen gehad of negatieve reacties. Maar goed, er waren dus wat probleempjes, maar dat is allemaal weer opgelost gelukkig.

S’avonds ben ik naar de zussen gegaan. En toen besefte ik wel weer even dat mijn leventje zo anders is. Op een gegeven moment hadden we het over hun vader. Hun moeder was 12 toen ze trouwde en 16 toen ze haar eerste dochter kreeg. Hun vader heeft hun moeder 15 jaar geleden verlaten, is gescheiden (wat altijd een probleem oplevert voor de vrouw, de man kan opnieuw trouwen, maar de vrouw niet en word ook gezien als de schuldige). Hij verliet haar omdat ze 6 dochters hadden en geen zoons. Hij is daarna opnieuw getrouwd en zij bleef achter met haar 6 dochters en de verantwoordelijkheid voor hun bruidsschat en ook kreeg zij de schuld van het hebben van alleen maar dochters. Toen vertelden ze me dat nadat hun vader weg was, het een stuk rustiger was want voorheen werd hun moeder en ook hun geslagen door hun vader. Maar dat ze daarna wel financiële problemen hadden. Ook vertelden ze me over de bruidsschat van hun zus die pas getrouwd was; 75.000 roepies. Ze hebben er een lening voor afgesloten bij een bank en die moet nu nog steeds worden afbetaald. En nu zijn er nog vier vrouwen waarvoor in de toekomst een forse bruidsschat moet worden betaald. Ze zeiden dat de bruidsschat voor hun een groot probleem is in een familie met alleen maar dochters. Ik had echt met ze te doen. Ze zijn allemaal van mijn leeftijd (18, 22, 24, 26). En hebben grotendeels dezelfde interesses; dans, muziek… Mijn onderzoek hier richt zich niet op deze problemen specifiek en ook niet op Hindu families, maar ik heb er veel over gehoord en gelezen voordat ik hier kwam. Onder Moslims (deze familie is Hindu), is bruidsschat ook aanwezig in sommige gevallen, maar andere factoren spelen hierbij een rol. Die familie is heel warm en helpen me met alles, vooral toen ik ziek was en ook nu. Ik eet elke avond bij hun, slaap bij hun en ze geven me echt een ‘thuis’. Waar ik over gelezen heb; status van vrouwen, gescheiden vrouwen die als ‘minder’ worden gezien, de preference voor het krijgen van een jongetje, de problemen omtrent de bruidsschat en de enorme hoeveelheid die aan bruidsschat word gevraagd… komt gewoon allemaal voor in een familie die mij behandelt als hun eigen familie. Hetgene wat ik gelezen heb komt dan ineens wel erg dichtbij de waarheid. Maar zo is het systeem. Niet trouwen is geen optie, want als ongetrouwde vrouw heb je helemaal geen status. En het is onmogelijk om aan het bruidsschatsysteem te ontkomen.

Het is nu 3 uur geweest en heb net mijn lunch op.. krijg t maar moeilijk weg en heb totaal geen honger. Na een hele nacht alles eruit te hebben gegooid zit ik al gauw vol, en heb ook even geen zin meer in rijst. Dus een beetje rijst gegeten met wat sambar (groente prutje met spice and curry).

Het is nu half zes en ben moe. Ik heb nu bij elkaar een interview (nou ja in depth interview/case study) verwerkt. Iets van 5 kantjes geworden en de tape stond op mn computer dus het kostte veel tijd om alles te beluisteren. Moet nog 9 interviews uitwerken, waarvan 3 case studies. T gaat allemaal zo langzaam heb ik t idee terwijl ik toch de hele dag achter de computer gezeten heb, met een paar stroomuitvallers.

8 maart
Een nieuwe dag met nieuwe interviews hoopte ik. maar zoals ik weleens eerder heb geschreven gaan veel dingen vaak anders. zo ook vandaag. Maar eigenlijk is dat ook een van de dingen die ik zo leuk vind hier. Je moet gewoon een beetje flexibel zijn. Ik had voor vandaag een afspraak in een vrouwenhostel in Nilambur. Maar….wegens een algehele openbaar vervoersstaking in Malappuram district is het onmogelijk om daar te komen omdat er geen bussen rijden. Dus vanmorgen voelde het een beetje als 3 verloren dagen. Eerst een dag ziek, gisteren ook nog niet zo lekker en vandaag nog steeds niet helemaal zoals het hoort, maar wel een stuk beter. Maar…. Uiteindelijk komt dan toch altijd alles wel weer goed. Rasheed zou ook naar Nilambur gaan maar wegens de staking ging dit niet door, dus hebben we een interview geregeld met twee zussen die echt laat getrouwd voor hier. Allebei 25 jaar, de een heeft een phd en de ander een post graduation. Het was echt de eerste keer dat ik Moslim vrouwen sprak die na hun 20ste getrouwd zijn. Ook hele andere ideeen over bruidsschat, family planning, spacing enzo. De man van een van die vrouwen was er ook bij. Hij is een health inspector bij het community health centre hier en had ook hele frisse ideeën. Voelt wel goed nu, want had na die dagen ziek zijn het gevoel dat ik weer eens ‘wat’ moest doen.

Nu is het twee uur en ben ik weer terug in Chathamunda. Morgen naar Nilambur en nu nog even mijn speech voorbereiden voor vanavond. Ben al door enkele mensen gebeld die ik ken, om te vragen hoe laat de inauguration op die school begint. Ze hebben geen kids op die school ofzo, maar via via hoorden ze dat ik er ook zou zijn.. haha. Ben beetje zenuwachtig, kwamen ook nog langs de school en zag het podium… t word geloof ik opgenomen op film en als het goed is kan ik ook een cd kopen, dus voor degenen die me willen zien zingen op een podium… (De principal kwam gisteren langs hier om me persoonlijk uit te nodigen, te zeggen dat hij heel vereerd was dat ik kwam en om te vragen of ik ook een liedje wil zingen omdat ze hadden gehoord dat ik Ende Kalbi Lee (beroemd Malayalam liedje) ken).

Gisteren weer bij de zussen geslapen. Ik ben absoluut niet bang alleen hier. Veel mensen vragen ook; blijf je dan nu alleen daar? Maar hier is het niet echt normaal dat vrouwen alleen wonen. Ze wonen hier of bij hun ouders of bij hun schoonfamilie, maar nooit op zichzelf. Voel me hier op mn gemak, maar het is ook erg gezellig daar bij de zussen.

Er zijn nog veel dingen die ik wil doen; interviews, bezoeken, Ooty, Appenkappu (tribal area hier in de bergen). En ook wil ik nog een ziekenhuis bezoeken in Eddakara. Patiënten met kanker die niet meer geholpen kunnen worden, worden in Kerala niet verder behandelt. Er is een Eddakara (hier vlakbij) een ziekenhuis opgericht om toch nog de zorg te geven aan patienten die ze nodig hebben. Vroeger was deze ziekte niet zoveel aanwezig in Kerala, maar tegenwoordig is het de ziekte waar de meeste mensen aan overlijden. Vroeger waren het polio, mazelen, diarree enzo. Nu zijn het (zoals ze het noemen) de Life style diseases. Men zegt hier dat het komt door het eten van vlees. Maar goed, er is me gevraagd of ik dat ziekenhuis wil bezoeken, om een bezoek te brengen aan de patienten en een praatje met ze te maken. En er zijn nog veel dingen die ik moet doen, maar dit is een van de dingen die ik zeker nog wil doen.

En India blijft me maar verbazen. Heb nu ongeveer al twee weken een krant en hou de krant tot volgende week totdat ik wegga. De Indian Express, de enige Engelse krant die hier te krijgen is. Maar zo blijf ik toch een beetje op de hoogte van alles. Vandaag is de krant niet gekomen door de strike. Maar er kwamen twee jongens van de krant omdat ik moest betalen. Ik vroeg me al of hoe dat zat, want ik kreeg elke morgen mijn krantje maar ik had nog niks betaald. Nu is het voor 3 weken, elke dag een krant (ook op zondag), hier bezorgd maar 55 roepies.. dat is nog niet eens een euro voor 3 weken. In NL heb je daar niet eens voor één dag een krant voor. Hmmmm misschien toch maar emigreren naar Pothukal….?

Nederland speelde gisteren tegen India een oefenwedstrijd cricket en cricket, daar zijn de mensen dol op hier… maar Nederland is niet echt een cricketland, dus had natuurlijk verloren, dat werd vaak genoeg tegen me verteld (ook door mensen op straat gewoon). Maar ze kennen wel Ruud Gullit en Ruud van Nistelrooy, en ik plaag ze dan altijd maar dat India geen voetballand is.

10 maart
Er is weer veel gebeurd… 8 maart was ik uitgenodigd voor de inauguration op de Holy Angel’s school. Was wel apart om mee te maken, vooral ook omdat ik niks te maken had met die school, maar toch als een honoured guest werd gezien. In het begin van een schoolprogram, zitten de genodigden (ongeveer 6 mensen) op een podium. Een father, een zuster, de directeur van de school en ik zat daar ook tussen. De schoolprogram van deze school staat bekend als vrij groot en er waren ook veel mensen; ouders van de school en veel kinderen maar ook heel veel mensen uit heel Pothukal. Ik moest beginnen met mijn speech.. een verhaal verteld over dromen en dat dromen uit kunnen komen als je maar graag genoeg wilt en er iets voor doet. Daarna was de inauguration; het aansteken van de kaarsjes in een speciale standaard. Daarna werden er nog wat speeches gehouden waarbij de respected Froukje Jeroen bedankt werd. Door de father werd gezegd dat het een God’s geschenk was dat ik hier bij hun was en dat de school trots kon zijn op bezoek uit Nederland. Ook vond hij het een Gift of God dat ik al zo goed Malayalam kon praten en zingen...ze hadden gevraagd of ik een lied wilde zingen, maar was het eigenlijk een beetje expres vergeten. Maar de father niet, dus toen hij zijn speech hield zei hij dat ik nog een liedje zou zingen en toen moest ik dus wel. Ende Kalbi Lee….. een liedje uit een beroemde Malayalam film (Classmates). Haha…. Dus ik stond daar te zingen voor een groot publiek door een microfoon. Iedereen meeklappen en joelen… na de inauguration begon het programma; allerlei dans, zang, spel, muziek…. Heel veel klassieke dansen.. heb erg genoten. Na het schoolprogramma was er nog een band die kwam spelen. Was ook weer een aparte ervaring; de jeugdcultuur van Pothukal.. of beter de jongens en mannen van Pothukal. Ondertussen hadden zich heel wat mensen verzameld om naar het schoolprogramma te kijken. De vrouwen zaten vooraan en daaromheen stonden heel veel mannen en jongens. De vrouwen zitten daar met kinderen en de mannen staan allemaal bij elkaar. de vrouwen zijn stil, en de mannen niet; ze schreeuwen, juichen, zingen, dansen. Ik zat vooraan met Jendi (een van de zussen en lerares op deze school), haar moeder en een vriendin van haar. Ze was erg bezorgd omdat als ik maar een kant opkeek gelijk een hoop mannen stonden te zwaaien. Toen de band begon, wist ik even niet wat ik meemaakte… overal geschreeuw, gejoel… ik heb weleens concerten en bands in NL bezocht, maar hier werden ze echt ‘gek’. Sommige nummers waren vrij simpel, maar er was ook een jonge zanger bij die in een plastic broek en doorschijnend shirt een nummer van Cheb Khaled deed (Didi).. Ze houden hier ook van Arabische muziek.. toen hij begon werd iedereen helemaal gek. Hij ging het publiek in, iedereen moest meeklappen. Toen hij voor mij stond moest ik ook meedoen, maar Jendi hield mijn handen zo stevig vast dat ookal wilde ik meeklappen, ik het niet gekund had. Ik had het eigenlijk wel naar mijn zin. Heb even geproefd van de uitgaanscultuur hier (in hoeverre die er is dan). Het was ook behoorlijk druk en in NL vind ik het leuk om evenementen te bezoeken, plekken waar veel mensen komen, vooral voor muziek; mensen observeren en sfeer proeven. En om dat in Pothukal mee te maken was toch ook wel speciaal. Veel bekende Malayalam liedjes. Gewoon een band van hier met plaatselijke mensen. Hier gebeurt s’avonds niet zoveel. Na het eten om 21.00 ga ik slapen en dan om 7 uur weer op. Maar dit was weer een keer iets anders en ik was echt verbaasd over de manier hoe iedereen meedeed, klapte, schreeuwde etc… de mannen dan, de vrouwen hielden zich stil en zaten gewoon rustig op hun stoel. Rond 2 uur s’nachts was de band afgelopen, maar wij gingen al iets eerder weg. Jendi was bang voor alle mannen die er waren, ook omdat als ik even me verzitte, ze gelijk mijn kant opkeken.. Via een sluipweggetje zijn we weggegaan, er werd een riksjaw voor ons geregeld, dus met 5 vrouwen in een riksjaw.
S’avonds bij de zussen geslapen en s’ochtends was ik weer vroeg wakker… ik had een afspraak bij een vrouwenhostel/college in Nilambur. Maar de dag verliep niet helemaal zoals die moest. Ik zou er na 11 uur zijn. omdat de stroom al twee dagen weg was was mijn batterij helemaal weg.. hij deed het nog een beetje toen ik wegging. Maar toen ik in de bus stond (waar ik eerst een uur op had gewacht) en ik werd gebeld door de directeur van dat vrouwenhostel, toen was het floep en deed mn phone helemaal niks meer. Ook juist doordat de stroom telkens uitvalt tijdens het opladen is de batterij een beetje broken denk ik en elke dag moet ik mijn telefoon opladen, maar ja als er geen stroom is…. dus daar stond ik dan in een volgepropte bus (meeste mannen zitten en nemen zitplekken van vrouwen in beslag) en meeste vrouwen staan (met baby’s, tassen, kinderen). Ik had bedacht dat ik dan naar een microfinance bank zou gaan waar de WHI wat projecten mee heeft, ik was daar weleens geweest en dan zou ik daar die man van het hostel kunnen bellen. Maar ik dacht dat die plek ook Nilambur heette, dus toen ik op de ‘goede’ plek uitstapte, en vroeg of het Nilambur was, zeiden ze nee… dus ik weer de bus in. In Nilambur town stapte ik uit, maar die bank was dus in dat eerdere plaatsje. Er was nog een winkel voor waterleidingen enzo waar ik met Shari weleens geweest was, dus ik ben daarheen gegaan en heb daar de man van het hostel kunnen bellen. Ik ben toen daar opgehaald, maar toen was het inmiddels al 1 uur bijna. Ik was uitgenodigd door die man om een hostel en een college te bezoeken. Wat klassen bezocht en weer ende kalbi lee gezongen. In het college waren ze net bezig met een discussion over women and empowerment, dus toen ik daar kwam vroegen ze of ik een inleiding wilde geven over women and empowerment.. aangezien ik in mijn research plan dit onderwerp heb gebruikt kon ik er wel wat over vertellen. Daarna weer door een microfoon ende kalbi lee gezongen (de tweede keer in mn leven, de eerste keer was de avond ervoor) dat ik door een microfoon sprak en zong). Er werden nog wat vragen gesteld over women and empowerment en over NL en toen moest ik weer door want ik was voor de avond weer uitgenodigd voor een schoolprorgam in Pothukal. Maar eerst moest ik nog even langs die filmmaker (Shoukath) want die zou de film met Engelse ondertiteling klaar hebben liggen in zijn huis. Dus daar nog even langsgeweest, toen weer terug gegaan naar Pothukal.
Ik was behoorlijk moe toen en wilde t liefst gewoon tussen het publiek gaan zitten maar toen ik daar aankwam kwamen de teachers naar me toe en ze spelden me gelijk iets op en zeiden dat ik mee moest doen met de inauguration. Waahhhhhh weer een speechje gehouden, en Ende Kalbi lee gezongen… ik heb het nummer op cd hier, als ik het straks thuis hoor, dan moet ik denken aan alle bezoeken aan families en scholen.. waar ik dit liedje moest zingen…..het is een klein schooltje, tot en met 3th standard en maar 4 teachers, dus het duurde niet zo lang als de avond ervoor. Weer leuke dansuitvoeringen, zang en spel. Kinderen doen dat met al hun overtuiging en plezier en dat is erg leuk om naar te kijken.

Vandaag een beetje uitgeslapen. En iedereen is moe, de zussen die in die scholen werken liggen nu allemaal in mijn huis te slapen omdat hier een van is. Rasheed is ziek, shandachechi is ziek, het kindje van beneden is ziek. Vooral de warmte zorgt ervoor dat veel mensen in deze tijd niet lekker zijn. Ik voel me gelukkig weer ok. Heb nu 24 interviews en 6 case studies en het voelt alsof ik deze week een beetje een ‘lost’ week heb gehad. Ben ziek geweest en daarna uitgerust en data verwerkt, maar geen interviews. Mijn doel was 30 interviews, dus ben er nog niet. maar aan de andere kant vraag ik me ook af of het nog nodig is. Misschien dat het nu voor mezelf is, om me nog een gevoel te geven dat de week een beetje productief was. met de data die ik nu heb, kan ik vast wel iets, maar toch ben ik bang dat ik nog dingen mis en vraag ik me af hoe ik hier nu een thesis over moet schrijven. veel verhalen zijn hetzelfde en er zijn ook wat uitschieters. Maar toch blijf ik het gevoel hebben dat er meer inzit dan nu. maar ben ook afhankelijk van anderen hier. Kan niet zomaar een dorp inlopen en interviews doen, vanwege de taal (ik kan niet uitleggen wat ik kom doen en kan zeker niks vragen). Morgen naar Ooty en dan maandag terug. Waarschijnlijk dinsdag nog een dag met interviews en woensdag en donderdag nog tijd om plekken (ziekenhuis, appenkappu) en mensen te bezoeken en dan vrijdag terug naar Trivandrum. Ik kreeg nog een berichtje van Mini dat ze haar visum heeft voor USA en binnen 90 dagen daarheen moet. Ik heb ook weer zin om haar te zien en Kallu en nog wat tijd met hun te besteden daar. Toch zal ik het hier zeker gaan missen……......

Over 3 weken word ik wakker in Nederland en ben ik weer in mn eigen huisje…. Nog maar even niet aan denken...

nu dit op internet zetten voordat de stroom weer uitvalt...
dikke kus weer uit Pothukal!
Froukje