afscheid nemen bestaat niet......

Hoi lieve allemaal..
wowowow zoveel lueve berichtjes ook op mail.. bedankt. na een week niet kijken is mn inbox telkens weer vol en ben ik altijd eerst een uur bezig met lezen. Heb nu geen tijd om terug te sturen dus even via de site.. het is bijna 6 uur en rond half 7 word t donker en wil wel voor die tijd in een riksjaw zitten.
Bedankt dus voor de berichtjes.. begreep dat iedereen weer zin heeft om mij te zien. Ik jullie ook hoor. maar denkend aan NL.. hmmm heb zin om iedereen weer te zien, maar de deadlines, kou, files, treinen, gezeur...thesis schrijven.. laat mij nog maar even lekker hier.. maar dat gaat helaas niet.

Ik zal proberen de afgelopen week te beschrijven… ik moet alweer bijna huilen als ik eraan denk..
Vorige week Donderdag dus vertrokken uit Malappuram… Had de hele week ervoor al een sort knoop in mn maag, wilde niet weg. Nadat ik het laatste stukje schreef op de site, vlug naar huis gegaan, afscheid genomen ban Shandachechi. En daarna geprobeerd mn tas in te pakken… maar zat daar met al mn spullen, toen kwam Bindu binnen en begon te huilen.. dus daar zaten we dan. Er kwam nog iemand foto’s maken van mij en de getrouwde zus van de zussen en haar babytje van 4 maanden. Ze waren speciaal naar Chathamunda gekomen om mij nog te zien. Toen we met de foto’s bezig waren kwam Mannu (man van Shereena, Ooty, taxi) langs om mij te helpen met inpakken, echt zo life.. moest nog best veel doen en mn hoofd wist niet meer wat, dus t was wel fijn dat hij even kwam helpen. Ook afscheid genomen van Rasheed. Hij kwam als een research assistant en ging weg als een hele geode vriend, zoals ze dat dan hier zeggen: broer. Hij heeft me echt met alles geholpen en ik kon altijd erg lachen met hem. Als ik ergens aan twijfelde of ergens mee zat dan kon ik dat met hem bespreken en hij heeft me heel goed geholpen met mijn onderzoek.

De zussen (My chechi’s) hadden eten bereid voor de avond… echt heel speciaal.. normal eten ze rijst met wat groenten.. nu hadden ze rijst, kip, verschillende groenten, pappadum..omdat ik wegging hadden ze speciaal gekocht, echt zo life. Dus daar zaten we dan bij een kerosinelampje te eten… en het enige wat ik dacht was; ik wil niet hier weg, ik wil hier blijven….nog een tijd daar gebleven. Van Minnu’s moeder kreeg ik een bloem, ze is naaister (churidars, sari’s etc) en ze had voor mij van allerlei kleuren stof een bloem genaaid.. echt supermooi. Ik was sprakeloos en barstte gelijk in tranen… Jayandi, Jayassree, Bindu, Minnu’s moeder en Amma huilden met mij mee. Daarna naar mijn office gegaan, Sabna was er ook en er was weinig plek in hun huis. Jayassree en Bindu sliepen ook in mijn huis. Bindu bij Sabna in bed en ik bij Jayassree. Ik kon niet slapen maar toch in slaap gevallen. Toen ik wakker werd lag er een huilende Jayassree naast me, dus daar lag ik dan, mijn laatste ochtendje (4 uur s’ nachts) in Pothukal; haar armen om me heen en zo lagen we elkaar te troosten. Toen moest ik toch echt mijn bad gaan nemen. Ontbeten bij de zussen. Amma en Minnu’s moeder waren vroeg opgestaan om ontbijt te maken en lunch voor mij om mee te nemen in de trein (weer zo lief). Bij de eerste hap Dhosa ging ik weer… haha jullie zullen nu ook wel denken… jee zeg.. maar ik voelde op dat moment echt pijn en wilde echt niet weg. Ben geeneen moment verdrietig geweest in Pothukal, maar die dag vond ik echt niet leuk. Toen kwamen Mannu en Shereena en Mansoer om mij naar Shoranur te brengen… eerst zouden ze me naar Nilambur brengen en dan zou ik in Shoranur over moeten stappen maar Mannu had besloten mij naar Shoranur te brnegen want dan hoefde ik niet over te stappen.. tegenstribbelen kon ik niet. T was vier uur rijden daarheen. Jayandi had vrij genomen om mee te gaan mij weg te brengen en van de rest heb ik daar afscheid genomen… de meiden stonden allemaal e huilen, ook Minnu. Op een gegeven moment ben ik maar gewoon in die auto gestapt… en toen redden we weg.. het was nog donker.. daar reden we dan, weg uit Pothukal… vi Malappuram naar Palakkad district naar Thrissur district… daar was Shoranur. Nog even wat gegeten met hun. En toen naar het treinstation…op het treinstation was het ook erg gezellig…. Vooral toen ik in de trein ging stappen en we afscheid namen.. Rasheed had een goed treinkaartje voor me gekocht.. eerste klas.. haha, nog nooit zo luxe gereisd.. maar het was er lekker rustig en had even geen zin in gepraat, dus was wel lekker. Mannu huilen, Shereena huilen, Jayandi huilen en Froukje weer huilen… iedereen staren natuurlijk maar dat kon me even helemaal niks schelen… mannu zei: I lose my sister… Shereena zei: You are our family… en Jayandi vroeg heel de tijd: Kom snel terug, wanneer kom je terug… en daar ging de fluit van de trein en langzaam kwam de trein in beweging.. Jayandi rennen en het laatste wat ik zag waren drie huilende, rennende mensen… wahhhh

Ik heb iedereen beloofd dat ik terug zou komen, maar wanneer???? De hele treinreis zat het liedje van Marco Borsato in mn hoofd.. afscheid nemen bestaat niet… ik vind hem niet eens altijd zo goed, maar de tekst was ineens heel toepasselijk…

Toen moest ik naar mn plek, ik zag er niet uit en zat nog steeds te snikken.. even mijn amma gebeld… en jeroen.. ik overviel ze een beetje zo vroeg.. maar moest even mn verhaal kwijt.. de reis duurde 10 uur, maar t ging vrij snel. Heb niks gedaan, zitten denken en een beetje muziek geluisterd…..liedjes van daar… daar stopte ik al gauw mee…onderweg werd ik nog gebeld door Mannu en Shereena, door de zussen, ze zaten huilend aan de telefoon, door Rasheed. Rond 8 uur kwam ik in Trivandrum aan en daar werd ik opgehaald door Mini, weer leuk om haar te zien maar mijn hoofd zat nog bij Pothukal en de mensen daar. Het was ook ineens weer een supercontrast met Pothukal.. de drukte en ik schrok echt even van de auto’s, lichten en getoeter.

De eerste dag sliep ik bij Mini en daarna twee dagen bij Vijaya omdat Mini een pooja had bij haar zus (is een sort gebedsritueel bij een temple). Omdat Mini binnenkort naar USA gaat en ze haar zus niet vaak ziet en dit de laatste keer was van de pooja (dit doen ze elk jaar) moest ze daar heen. Bij Vijaya even uitgerust en wat dingetjes besproken. De volgende ochtend heb ik gelijk naar die meiden gebeld en ze zaten gelijk allemaal huilend aan de telefoon. Jayassree was niet gaan werken de vorige dag omdat ze verdrietig was en ze misten mijn liedjes en gepraat. Ik dacht alleen maar: wat moet ik doen? Ik heb nog even gedacht om een paar dagen terug te gaan maar heb dit niet meer gedaan… dan moet je weer een keer weg en moet hier ook nog een hoop regelen. Mannu en Shereena belden de volgende dag ook op en ze zaten ook allebei huilend aan de telefoon. Ook vandaag nog heb ik Shereena gesproken en zit ze te huilen. Ik ben zelf ook een paar dagen verdrietig geweest maar nu heeft het plaatsgemaakt voor happiness… ben nu vooral heel dankbaar dat ik daar heb mogen zijn en dat ik die mensen heb ontmoet. Dat ik alles zo mis, is ook een goed teken! T voelt alsof ik een stukje heb achtergelaten in Pothukal, maar ook alsof er een stukje van Pothukal in mij zit. Mensen daar zeiden dat ik misschien in een eerder leven daar woonde.. zou kunnen. Ik weet in ieder geval dat ik heel blij moet zijn met de tijd die ik daar heb meegemaakt en de mensen die ik heb ontmoet. Iedere dag was mooi, mooie ontmoetingen, mooie natuur… en elke dag lachen en zingen. Als ik nu aan Pothukal denk, krijg ik ook voornamelijk een big smile op mn face..

Elke dag heb ik nog wel iemand uit Pothukal aan de telefoon, en ik zal zeker contact houden als ik in Nederland ben… schrijven, bellen….

Nu in Trivandrum is alles heel anders… ben er nu een week en wel meer gewend.. maar moest wel even wennen. Vond Trivandrum heel leuk voordat ik naar Malappuram ging maar nu weet ik wel wat beter bij me past (platteland). Het is hier druk, het stinkt, mijn huid krijgt ineens spontaan weer allemaal vlekjes, veel mensen, toen ik aankwam op het station probeerden ze (taxidrivers, riksjawdrivers) me gelijk naar kovalam te brengen.. madame taxi, kovalam… haha.. en ik zei alleen maar wenda.. ila, ila.. en toen gingen ze wel weg, hier ook ineens veel armoede valt me op, veel bedelaars. Ook in Pothukal zijn er veel mensen arm, maar ze hebben allemaal wel een sort middle van bestaan.. ze werken keihard, en hebben heel weinig, maar bedelaars heb ik er niet gezien. Hier ook geen gestaar en geroep… en veel mensen kunnen engels.. niet zoveel koeien en geiten, rijstvelden en groen.

Ik ben nog bij CDS geweest, meer info gezocht, in winkels als ik Malayalam praat zijn ze verbaasd en willen weten hoe het komt, dus ik vertel over Malappuram.. een keer was het zo dat ze zeiden, er is een Moslimnaam met een leidje… dus ik dacht.. Fatima… een leidje wat ik ken en wat de zussen voor mij zongen, maar toen ze het opzetten was het Ende Kalbi Lee, het liedje wat ik overall zong.. dus dat liedje blijft me achtervolgen.

Gisteren ben ik met Kallu, opa en Ranjit (vriend Mini, mini was niet lekker dus bleef thuis) naar Kanyakumari geweest. In Tamil Nadu, het allerzuidelijkste puntje van India… waar de Arabische zee en de Indische Oceaan samenkomen… mooie zee, onderweg nog een megaoud paleis gezien waar ze zelfs NL roots hadden: een bed wat ooit geschonken was aan de koning door Generaal van Loens van de Dutch East Indian Company….. Het is de oude hoofdstad van Kerala, maar het is nu Tamil Nadu, bijzonder is wel dat het paleis nog steeds Kerala is.. dus ineens sta je weer in Kerala.

Mooie plekken gezien in Kanyakumari, en mooie uitzichten, in de zee gezwommen met mijn kleren aan (tot groot volmaak van vele indiers). In Kanyakumari waren veel toeristen…. En daarom ook veel bedelaars… werd er een beetje verdrietig van, al die contrasten. Kleine meisjes met een baby op hun arm; vies, en slecht eruit zien, even dacht ik dat het babytje dood was, maar ze beweegde wel een beetje… ik heb ze wat geld gegeven omdat ik verder geen eten bij me had, maar wat kan ik doen…

Weer dwaalden mijn gedachten af naar Pothukal… daar bestaan die contrasten niet zo. Iedereen is daar vrij arm, maar er komen geen toeristen… zou dat een reden kunnen zijn voor de bedelaars.. ik weet het niet maar het zou een interessant onderzoek kunnen zijn.
Wat betreft mijn onderzoek, Vijaya heeft gevraagd of ik na mijn onderzoek mee zou willen werken aan sort intervention programme… (nee hoor niet hierheen, maar gewoon door het schrijven van een rapport… aanbevelingen, wat kan er gedaan worden, wat niet… het liefste zou ik weer in het vliegtuig springen). Maar dat is wel ok, want ookal is het in malappuram normal dat meisjes jong trouwen, ik heb toch veel verhalen gehoord dat veel meisjes er niet blij mee zijn en gezondheidsproblemen enzo… educatie is een belangrijk middel en kan early marriages niet wegkrijgen maar misschien wel verminderen.

Vandaag was ook een aparte dag; Sarika gezien in whi office.. haha we zagen elkaar en vlogen elkaar om de armen.. leuk om haar weer te zien. Ik zou eerst met haar meegaan maar omdat mannu ineens voor zn werk (hij moest iemand naar Trivandrum rijden en weer terug) in Triv was, kwam hij ook nog naar de whi… uiteindelijk bleef er weinig tijd over om naar haar huis te gaan, ik wilde haar moeder zien maar die was al weg..dus nu ga ik morgenochtend naar haar dorpje, een uur hiervandaan. T was ook leuk om Mannu weer te zien maar toch ook wel gek…. Iemand uit Pothukal.. tis zo’n ander wereldje dan hier…

Verder heb ik mijn tijd besteed aan interviews uitwerken, moet nog steeds best veel uittikken op de compu… en wil t liefst zoveel mogelijk hier doen. Ik heb wat cadeautjes gekocht voor wat mensen thuis. Maandag nog even naar CDS om de kopieen op te halen en dan nog drie dagen… misschien nog naar Kovalam, veli, Ik weet t niet. Ik heb in ieder geval nu wel t besef dat t over is… Ik weet nog wel dat ik heel lang zat te bedenken dat ik naar India zou gaan en nu is het alweer bijna over… waahhhh. Echt bruin ben ik nog niet denk ik, wel bruiner dan normaal.. maar in de zon zitten is hier niet echt te doen, het is heel warm.. in Ooty was t heerlijk maar daar ben ik ook gelijk verbrand. Weet ook dat ik nu naar huis toe moet en mn thesis moet schrijven, het is over nu hier…dus in die zin heb ik wel zin om naar huis te gaan, maar heb nog niet echt zin in het hollandse leventje daar. Heb hier zo lang naar uit gekeken en het is zo snel voorbij gevlogen…

Maar goed, het zal ook vast wel weer leuk zijn om sokken te dragen (na drie maanden slippers), een spijkerbroek en shirt te dragen (na 3 maanden churidars), Nederlands te kunnen praten, deadlines te hebben.. haha vooral dat laatste daar heb ik echt zin in. maar gelukkig komt iedereen uit een heel andere omgeving en moet ineens weer beginnen. Zal wel weer even wennen zijn.. hier moest ik ook wat doen, maar hier deed ik vooral dingen per dag.. kijken hoe de dag verloopt en wat je kan doen.

Maar ik moet zo maar weer eens gaan… het is al donker.. en ookal ben ik vijf minuutjes van huis, in t donker is t niet echt relaxed.

Ik weet of ik nog iets schrijf voordat ik wegga, maar anders tot snel…. Ik heb superveel foto’s, een film van mijn optreden, veel tekeningen…. En verhalen.. dus de mensen die ze willen horen, laat t maar weten.. (maar trek er wel een dag voor uit…).

Ik vlieg nu trouwens vanaf Trivandrum, heb mijn ticket kunnen veranderen kosteloos. Hoef nu niet naar Cochin eerst. Nu vanaf Trivandrum naar Bahrein, dan Londen en dan Amsterdam. Bij elkaar ben ik iets van 30 uur onderweg denk ik.

Lieverds… tot snel… bedankt voor de berichtjes!

een hele dikke zoen uit Trivandrum....

Froukje