laatste week: woehaaa

Hoi hoi lieve allemaal,
Op dit moment zit ik weer in het internetcafe, heb elke dag op mijn laptop een dagboekje bijgehouden.. haha dagbpoek!!!! en is maar goed ook want ik heb nu al 4 keer ingelogd in een kwartier en dan valt internet weer uit, moet snel zijn dus. De vastenavend is in volle gang.. raar om te bedenken. Moet eerlijk zeggen dat ik t niet mis en veels te blij ben dat ik hier ben en hier mag zijn! Net met de bus hierheen gekomen.. vinden ze nog beetje raar dat ik met de bus ga, maar is net zo makkelijk alleen weet ik nooit waar de buyssen heengaan, maar iedereen in de bus is wel bereid me dan weer te helpen. Heel veel succes en plezier bij het lezen van dit hier... tis denk ik een hoop.. dus kijk maar wat je ermee doet..

13 februari

Ik zit nu thuis in whi office achter mijn laptop te bedenken hoe ik alles op moet schrijven; al mijn gedachten, de ontmoetingen, de dingen die ik zag, de interviews. Probeer elke keer mijn gedachten ergens op papier te zetten.

Vandaag weer een bijzondere dag gehad. Naar Kottakannu geweest, het dorpje waar ik vorige keer de interviews heb gedaan. Bij een vrouw (Sherina) die ik heb geinterviewd gevraagd of ik bij haar mocht zijn. Zij was 13 toen ze trouwde en is nu 30. Rasheed was eerst mee, maar ging daarna weg. Sherina vond het goed. Sherina kan geen Engels, dus communiceren was soms lastig, maar we begrepen elkaar en we hadden hele gesprekken in het Malayalam, engels en handen en voetenwerk. Heel veel gelachen en ze hield constant mijn hand vast. Ze liet me allerlei familiefoto’s zien.

Ze moest ook nog wat werk doen; koken!!! Dus ik probeerde wat dingen op te schrijven. Haar schoonmoeder kwam toen ook thuis (Nbeesa). Haar had ik vorige keer ook geinterviewd. En ze begon gelijk te lachen. Ondertussen kwamen er veel mensen voorbij (schoolkinderen voor de lunch, mensen die van een ander dorp afkwamen: Sherina’s huis is aan het begin van het dorp dus iedereen komt daarlangs) en elke keer kwam het gesprek op die rare buitenlander, ik hoorde mijn naam, whi, en ook wat gesprekken die ik had gehad met Sherina en waar iedereen om moest lachen. Ze zei bijvoorbeeld tegen mij: my husband, you wife.. dus met andere woorden; je word ook mijn man’s vrouw. Natuurlijk was dit een grapje, maar het ging gelijk het hele dorp rond. Ze heeft me haar huis laten zien; simpel, twee slaapkamers en een keuken, maar wel een heel mooi huis. Ze kookt op een houtvuurtje en dit creëert ook een aparte geur die volgens mij niet altijd goed is voor je gezondheid. Het huis is geschilderd in groen en blauw, dus het oogt heel fris.

Ze had gekookt en ik werd gevraagd om mee te eten. Ze had rijst met vegetable curry, uien met peper and een soort varkensvlees. Ik eet normaal geen varkensvlees in Nederland, vind het vrij vies en hou zoiezo niet van vlees. In Trivandrum lukte het me goed om geen vlees te eten, heel soms was er kip, maar dit was niet vaak. Hindu’s eten voornamelijk vegetarisch. Maar hier in Malappuram (Moslims) eten ze wel veel vlees en ook beef (koe). Bij Rasheed’s familie zondag was er tijdens de lunch ook beef en ik geloof dat ze dat speciaal voor mij hadden gemaakt, dus ik heb het netjes opgegeten en t smaakte ook best lekker.. pittig! En ook dit varkensvlees at ik op. En het leek een beetje op spek, alleen zat het hele dikke vel er nog aan, maar gewoon gemixt met mijn rijst.

Na de lunch gingen we naar Sherina’s moeders huis, waar twee van haar zussen wonen, samen met hun kinderen. Een dochter van haar zus is nu 16 en zwanger en moet nog een maand. Ik had haar trouwfoto’s gezien bij Sherina (heel jong en verlegen), maar nu met haar dikke buik leek ze heel sterk en gelukkig. Dezelfde zus van Sherina heeft ook nog twee zoons, waarvan eentje er was en die werkt in Qatar en gaat daar morgen 14 februari weer voor een jaar heen en een andere zoon werkt in Gujarat. Deze zoons zijn ook allebei getrouwd, en hun vrouwen studeren nog (plus 1 en 2, is een beetje hetzelfde als eerste jaren van mavo/havo in NL). Deze meisjes waren ook nog jong toen ze trouwden maar ze mogen dus wel verder studeren. Ook woonden ze nu even bij hun eigen ouders omdat ze examens hadden. Ook de zwangere dochter van de zus van Sherina woonde nu bij haar eigen familie. Dat meisjes nadat ze trouwen hun school niet kunnen afmaken en perse bij hun man’s familie moeten wonen, is dus niet altijd waar. Al is het vaak wel het geval.

Ook dit huis werd ik rondgeleid door Sherina. Toen was het tijd om te gaan omdat ik een andere afspraak had met Aryadan Shoukath. Ze nodigden me uit voor de lunch voor donderdag en Sherina vroeg of ik morgen bij haar op de lunch kom. Ookal kan ik dus niet veel met ze praten, ik heb wel het gevoel dat er iets van communicatie was. Het voelde goed en we lachten heel de tijd.

Ook dit keer, niet alleen voor mijn onderzoek een goede dag gehad. Heb goed kunnen observeren hoe Sherina’s huis is en een deel van haar dag en ze staan open voor mijn onderzoek. Hun hele familie is een goede case, omdat alle vrouwen als tienermeisje getrouwd zijn, er in 1 huis 4 generaties wonen en omdat de meisjes daar verder kunnen gaan met educatie en omdat de mannen van deze meisjes niet daar wonen. Eentje in Qatar (gulf) en hij laat inderdaad zijn vrouw alleen daar en neemt haar niet mee. Maar ook voor mezelf heb ik het idee dat ik een bijzonder contact heb opgedaan. Een wereld die heel anders is dan die van mij maar waar je toch een soort van vriendschap kan hebben met iemand die geen engels kan en een heel ander leven heeft.

Ik ging dus weg omdat ik een afspraak had met de filmmaker. Abu (autodriver) kwam me ophalen en bracht me door superlandschap naar Nilambur. Ik zag dit keer nog meer en meer viel me op; hoge bergen in de verte en ik zat daar in de riksjaw denkend aan wat er achter die bergen zou zijn. Maar goed, op weg naar Nilambur dus. Alleen moest de filmmaker gisteren naar Ernakulam en hij zou mij bellen als hij er niet zou zijn, althans dat had ik gevraagd. Maar hij was er dus niet. Zijn vrouw verontschuldigde zich. Wel even in zijn huis geweest… zo’n groot huis heb ik nog nooit gezien, overal marmer en airco.. was wel even een verschil bij Sherina’s huis. Toen met Abu weer terugeggaan en onderweg nog even het Teak Museum bezocht. Teak (hout) word hier gemaakt en overgebracht naar de hele wereld. Rond Nilambur zegt men is de oudste teak ter wereld. Rondom het museum was een soort bloementuin en daar waren een hoop bruidjes en bruidegommen foto’s en films aan het maken.

Weer terug in Chathamunda (dorpje office) moesten Rasheed en Sharika lachen om mijn actie.

Morgen eerst naar de panchayath office voor wat meer background info en statistical info en daarna naar Sherina. Donderdag wil ik weer wat interviews doen.

Mijn camera is er ook… eindelijk. Doet nog wel een beetje raar soms, maar doet t wel. Maar ik heb het idee dat ie niet helemaal de oude meer is.

14 februari
Het is nu half 1 geweest en de dag is nu al productief. Word er erg blij van als ik ‘ergens’ kom met interviews, ontmoeten van mensen, en informatie. Met ergens komen bedoel ik trouwens; info krijgen, en verder komen. Vandaag naar de Panchayath office gegaan van Pothukala, in pothukala ward. Was erg interessant en hele interessante mensen ontmoet.
Ben nu wat wijzer over hoe de panchayaths werken. Het is een systeem dat we in Nederland niet kennen, maar het lijkt een beetje op de gemeentes alleen heb ik het idee dat de panchayaths echt praktisch en nuttig zijn voor de mensen. De gemeentes in NL ook maar ik heb er niet zo heel veel mee te maken daar. Kerala bestaat uit meer dan 1100 panchayaths, verspreid over alle districten. Deze panchayaths worden gefinancierd door de government of Kerala. Pothukala panchyath betsaat uit 16 wards (dorpen). Enkele van deze wards (Uppada, Kottakannu, Budan, Nettikulam heb ik al bezocht. Elke ward heeft een gekozen wardmember en deze komen een keer per maand bij elkaar. De activiteiten van de panchayath office zijn vooral het voorbereiden en uitvoeren van projecten. Projecten zijn gericht voor de mensen, zoals op het gebied van educatie, gezondheidszorg, agriculture, drinkwater etc. Het is voor de mensen in de panchayath. Op basis van ideeen van de mensen zelf worden er projecten ontwikkeld en deze worden via de panchayath dus gefinancierd door de government of Kerala. Elke panchayath heeft een president en een vice president en heel wat medewerkers. Eerst werd ik neergezet bij een programmeleider, toen bij de secretary, daarna een gesprek gehad met iemand over Pothukala panchayath en daarna was de president aanwezig. Deze man was heel behulpzaam en ik heb een heel interessant gesprek met hem gehad over early marriages. Hij is zelf een Hindu en was zelf vrij negatief over tienerhuwelijken. Er kwamen wat mensen bij, de vice president (een Moslim, woonachtig in een van de meest backward wards in de panchayath), en een social worker van Kudumbashree (een project all over Kerala gericht op families in armoede, zij organiseren meetings en trainingen voor vrouwen en mannen, ook Sherina is een member van Kudumbashree). De president vroeg hen (vice president en social worker) naar hun mening over early marriages en wat volgde was een interessant gesprek over voorbeelden waar het mis ging en waarom het niet goed is. De social worker en de vice president hadden zelf ook dochters (18 en 19 jaar oud) maar waren nog niet getrouwd omdat ze eerst hun school moesten afmaken van hun ouders. De vice president zei dat dit in zijn gemeenschap iets heel ‘zelden’ is. In zijn community is de illiteracy heel hoog, ook komt er veel polygamy (meer dan 1 vrouw) voor. Veel meisjes trouwen vroeg (12-13 jaar), maken hun school niet af , krijgen een paar kinderen en dan zijn ze 17 en zien er veel ouder uit dan hun ‘echte’ leeftijd, ook lichamelijk zijn ze niet helemaal meer ok, wegens hun vroege zwangerschap. De vice president vertelde dat in dit soort gevallen de mannen dan vaak weer een andere vrouw nemen, een jong, fris meisje. Het eerdere meisje word dan of verlaten of moet leven met een andere vrouw. De vice president was hier zelf op tegen en het was een erg ‘frisse’ kijk op dingen. Ik zat gisteren nog te denken dat veel mensen early marriages niet echt als een probleem zien, want ouder trouwen is geen optie, want dan wilt niemand de meisjes meer en niet trouwen is al helemaal geen optie. Daarom vanuit een antropologische hoek wil ik er echt vanuit hun perspectief naar kijken. Ik stond er zelf al van te kijken dat ik niet meer stond te kijken bij het horen van meisjes die op 12 jaar leeftijd trouwen. Ik wil er niet met mijn ‘westerse’ perspectief naar kijken, maar vanuit hun oogpunt. Want voor velen is het normaal, iedereen trouwt zo jong, ouders verplichtten de meisjes en ze hebben absoluut geen keus, dus de vrouwen zeggen vaak dat ze het ok vinden want niet getrouwd zijn is ook onacceptabel. De EMIC perspective komt hier dus goed van pas. Ik merk zelf ook dat ik mijn eigen opinie over tienerhuwelijken heb bijgesteld, kan het nu meer in de context plaatsen. Cultural relativistic word dat genoemd met een mooi woord. En dat is misschien ook wel een beetje waar ik naar streef. Ik wil het westerse imago over tienerhuwelijken vergeten en vanuit het oogpunt van de mensen hier naar tienerhuwelijken kijken. En ik denk wel dat ik dat nu aan het doen ben. Happy dus dat ik op dit punt ben gekomen.
Huwelijken in Nederland of in Kerala zijn zo verschrikkelijk anders in alle opzichten. Wij kunnen kiezen, hier kiezen de ouders (of je nou Hindu, Moslim of Christen bent). Love marriages komen soms voor maar zorgen in het begin wel wat voor problemen en samenwonen of vriendjes: No way…. Ouders zorgen hier voor een partner en ook de bruiloft word geregeld door hun. Als ik hier vertel dat wij in Nederland zelf grotendeels ons eigen huwelijk moeten bekostigen schrikken ze, dan snappen de meesten ook wel waarom ik nog niet getrouwd ben. Na het trouwen ga je vaak niet apart wonen maar bij de ouders van de man. Liefde en romantiek hebben hier een hele andere betekenis. Wel grappig dat ik dit nu schrijf op valentijnsdag want op programma’s hier word er constant aan die dag gedacht. Stiekeme smsjes worden verstuurd via de tv.. liefde bestaat dus wel maar wel anders dan in mijn landje.
Verder gepraat over de invloed van de golflanden, aangezien veel mannen uit deze regio in gulfcountries werken. Hierdoor is er veel veranderd in Malappuram district; er kwam geld binnen en meer awareness over educatie. Vroeger werd educatie voor vrouwen onbelangrijk gevonden in deze regio, especially voor moslimmeisjes. Maar nu vinden veel families het belangrijk dat hun kinderen opgeleid zijn want dan hebben ze meer kansen. Er zijn hier wat scholen (higher secondary) waar moslimmeisjes op zitten die al getrouwd zijn en kids hebben en nog steeds studeren (Mavo/Havo school).
Aan het einde van het gesprek had ik afspraak met de vice president om zijn community te bezoeken, met een higher secondary education school (morgen donderdag), met een teacher’s training school voor meisjes (komende maandag). Op de scholen wil ik met wat principals praten en meisjes. En ik had een map van Pothukalu panchayath, in Malayalam dus moet nog even met Rasheed of Sharika de map vertalen en de president gaat een mapje maken met informatie over Pothukalu panchayath in het Engels, omdat het meestal in het Engels is. Heb een goed gevoel over dit bezoek. Ze moedigen mijn onderzoek aan en helpen me aan verdere contacten en ik denk dat als ik hun tegen had, het vrij lastig zou zijn om een onderzoek te doen in dit gebied.
Daarna de straat opgegaan op zoek naar een riksjaw… eerst weer door iedereen nagestaard en nageroepen. Wat fotootjes genomen, aan beide kanten bergen, groen, palmbomen.. wahhhhh. Toen een riksjaw gevonden die me terug wilde brengen naar whi office. Hij kende mij zei hij, hij had mij gezien in Nettikulam (internet, sim) en wist ook wat ik daar gedaan had. Was er een beetje verbaasd over. We reden langs zijn huis en hij nodigde me thuis uit maar ik bedankte vriendelijk.
Nu ben ik even thuis, ik zou eerst naar Sherina gaan maar zij had Rasheed gebeld dat ze met familie mee naar het ziekenhuis moest, en dat de familie mij morgen (donderdag) verwacht voor de lunch. Dit geeft mij nu wat tijd om alles eens op te schrijven, al ligt er nog een hele stapel in hoofd en in notebook wat ik nog wel verwerken. Straks om drie uur word ik weer opgehaald door Abu om dan weer naar Shoukaths huis te gaan. Hij belde me vanmorgen en verontschuldigde zich en nodigde me voor vandaag uit. Ben benieuwd.

Haha… Rasheed en Shari komen net hier en Rasheed zegt; je hebt foto’s gemaakt in Pothukal en toen een riksjaw genomen… iemand had hem weer gebeld.. blijft raar dat iedereen weet wat je doet. Maar aan de andere kant ook wel geruststellend; als er iets is dan weet iedereen waar ik ben.

15 februari
Gisteren een hele aparte dag gehad. Eerst dus bij de panchayath office geweest. Toen terug naar huis en om 15.00 werd ik door riksjaw Abu opgehaald. Op naar Nilambur, weer genoten van de schitterende uitzichten. Bij Aryadan’s Shoukath’s huis was hij er weer niet, maar hij was bij een meeting van Kudumbashree (see above). Dus toen daarnaartoe gegaan. Er waren een hoop vrouwen en binnen de kortste keren wilde iedereen mijn adres en handtekening. Ik heb ze een foto van Jeroen laten zien, dus misschien ligt er straks fanmail op de stoep. Nou zal wel niet, want Malayalam dat kent de NL postbode niet. Daarna naar Shoukaths huis gegaan en kennisgemaakt met zijn vrouw en moeder. Echt een megahuis van zijn vader (voormalige minister). Ondertussen moest hij nog naar een function voor een opening van een schooltje in een arm dorpje en ik kon mee. Ik dacht ik blijf wel op de achtergrond, maar nee hoor, een tafeltje, daarachter stoelen en ik moest vooraan zitten. Mijn naam werd genoemd en ik kreeg een luid applaus. Haha toen moest ik ook zelf nog eens iets zeggen (alleen de mensen daar spreken geen Engels, dus wat moest ik zeggen). Ik heb gezegd dat ik erg sandosham (happy) ben om de blije gezichtjes van kinderen te zien voor hun school. Daarna werd er symbolisch wierook aangestoken en ik moest natuurlijk ook weer meedoen. Er zijn foto’s gemaakt en ze hebben gefilmd voor de lokale tv hier, heb het niet gezien. Het dorpje was hoog gelegen tussen de bossen en eromheen heuvels, echt supermooi maar wel een aparte belevenis, ook een beetje raar. Die mensen kennen me niet maar word daar wel ineens neergezet en moet meedoen met de ‘belangrijke’ dingen, terwijl ik er helemaal niks mee te maken heb, dus vond ik eigenlijk een beetje niet eerlijk. Maar ja wat kan ik eraan doen?
Daarna meegeweest naar een schoolprogram van zijn kids, hij heeft een tweeling van 4 geloof ik. Bij zijn vrouw gaan zitten en daar twee uur gezeten en gekeken naar allerlei uitvoeringen van kinderen (dans, zang, spel). Erg leuk en heb genoten. Daarna naar zijn huis, eindelijk een interview gehouden over inspiratie van zijn film (gebaseerd op waar verhaal) en zijn awards gezien, echt superveel. Padam onu oru vilapam (lesson one: a wail: www.lessononeawail.com) valt niet onder de bekende malayalam films met veel muziek, dans en vechten maar is meer zoals we in NL zeggen een cultfilm. Een goed interview gehad over zijn ideeen en voorbeelden van tienerhuwelijken, ook hij heeft er een frisse kijk op wat niet altijd word geaccepteerd door mensen in deze regio. Maar hij heeft wel een boodschap uitgebracht met zijn film, die door veel vrouwen in moslimlanden wel geaccepteerd werd. Daarna in een nieuw restaurant wat gegeten met zijn familie en toen ben ik door zijn driver thuisgebracht. Erg vreemde dag vond ik. Vandaag ben ik uitgenodigd voor de lunch bij Sherina’s familie, en gisteren werd ik overal heengebracht in een luxe auto. Twee aparte werelden die toch heel dicht bij elkaar leven. Ook nog uitgenodigd om mee naar een shooting te gaan in Gujarat voor zijn nieuwe film voor twee of drie dagen, maar ik ga niet mee omdat er dan ook een reception is voor Sharika hier omdat ze weggaat en gaat trouwen en daar wil ik bij zijn en verder wil ik al mijn tijd hier besteden.

Straks naar de Catolica higher secondary education school hier en daarna naar Sherina en haar familie.

16 februari
Zit weer op mijn kamertje dit op mijn laptop te tikken. Gisteren weer een aparte dag gehad. Ik had dus een afspraak bij die school. Het was erg leuk en useful. Een gesprek gehad met wat leraren over moslimmeisjes en tienerhuwelijken. Er zit op die school nu 1 meisje wat getrouwd is, zij is 15 en was net een maand getrouwd, met haar heb ik een kort gesprek gehad. Het is een christelijke school maar een groot deel van de studenten is Moslim. Een gesprek gehad met een leraar Arabisch die ook een frisse kijk had op dingen. Ik kwam erachter dat hij tevens een priester in een moskee is, dus gelijk een afspraak gemaakt om daar vrijdag (vandaag voor mij dus) heen te gaan. Vrijdag is de holiday voor Moslims dus het is ook een goede dag om te observeren. Vanochtend ook wakker geworden van het ochtendgebed… en moet zeggen dat dat echt rustgevend werkt. Hij nodigde me gelijk uit voor de lunch. Ook hier op school trouwens weer verwend; bananen, tea, en gefrituurde dhal ui koekjes, moest ik allemaal in mn eentje opeten. Daarna een rondje gemaakt door de school en dit bracht weer wat teweeg. Een hele groep kids om me heen, ineens geeft 1 iemand een hand en gelijk wilt iedereen een hand, ik werd bedolven onder de kinderhandjes. Ik heb er foto’s van gemaakt.

Daarna naar Sherina’s huis gegaan, haar man was er ook en was speciaal thuisgebleven van zijn werk als taxidriver om mij te zien. Ze hadden heerlijk gekookt: speciale Kerala rijst met noten en vruchten, salad (is hier veel ui, pepers en een yoghurt melk prutje), en kipcurry. Verse kip, dus net geslacht waarschijnlijk. Ik heb wat foto’s van mij thuis laten zien en het was weer constant lachen. Daarna wilden ze me meenemen naar Eddakara en verder, dat is een dorpje op weg naar Tamil Nadu. Dus de hele taxi werd eerst grondig schoongemaakt en daarna gingen we op weg. Muziek aan, in Eddakkara nog even gestopt voor tea, op een pleintje voor taxi’s en bussen. Daarna verder gereden, steeds verder omhoog langs super uitzichten, een paar keer gestopt voor wat foto’s. Gezongen en gedanst en het was een hele bijzondere dag. Ookal konden we elkaar niet verstaan want hun spreken geen Engels en ik geen Malayalam (nou ja wel steeds meer maar alleen enkele woordjes) dus we kunnen wel een beetje communiceren. Rond zeven uur waren we terug in Chathamunda (dorpje office). S’avonds nog films gekeken met de buurvrouwen en ik had een Malayalam liedje geleerd van Sherina dus dat moest natuurlijk even gezongen worden, helemaal verkeerd dus, weer veel gelachen.

Dat is ook iets wat me echt opvalt. De meeste mensen hier hebben een vrij simpel leven; geld verdienen voor eten en kids naar school. Ze maken geen verre uitstapjes, gaan niet uit eten, geen extra dingen, geen sporten buiten school. Maar de mensen hier zie ik altijd lachen, met elkaar, met mij, op straat. En als ik bij een familie kom dan halen ze echt alles uit de kast. Ik voel me zelf ook erg happy hier en moet constant lachen om mensen ookal weet ik niet wat ze zeggen. Het klinkt heel gek, maar ik voel me echt in balans hier, heb echt totaal geen worries over iets. In trivandrum was ik soms nog een beetje worried over mijn onderzoek maar de omgeving (de natuur) en de mensen hebben echt iets positiefs. Ik zit elke dag tussen de palmbomen, de rijstvelden en de bergen en de sterrenhemel s’nachts is er een sterrenhemel zoals ik die nog nooit heb gezien.

17 februari
Vandaag is het zaterdag en working day, omdat vrijdag altijd holiday is voor Moslims. En gisteren was er ook nog een aparte holiday voor Hindu’s. Gisteren een moskee bezocht in Pothukalu panchayath. Via een leraar Arabisch op die school waar ik was. Het is een vrij kleine moskee en heel simpel, geen poespas. Maar juist daarom ook heel mooi. Ik werd meegenomen naar de madrasa (waar ze kinderen les geven over de islam). Daarachter is de ruimte voor vrouwen om te zitten. Eerst een gesprek gehad met mensen en iedereen kwam vragen wie ik was. Daarna begon het gebed, geleid door die leraar. Ik heb op een afstandje zitten kijken en luisteren en het maakte me helemaal rustig; weet niet wat er verteld word maar de manier waarop het werd verteld en gezongen was heel bijzonder. Na een uur was het gebed afgelopen en werd iedereen in de moskee verzameld in de madrasa. Daar werd een tafel neergezet voorin en daar kwam ik te zitten. Alle mensen in de moskee zaten voor mij, de vrouwen vooraan en de mannen achteraan. Eerst allemaal lachen natuurlijk. Ik heb niet gepraat over early marriages, meer met hun een leuk gesprek gehad over verschillen India en Nederland: “Leven er ook Moslims in Nederland?”, “Bent u getrouwd?”, “wat is uw religie?”. Ik heb op alles heel eerlijk antwoord gegeven. Ook nog gepraat over de invloed van 9/11 op het imago van Moslims. Ik heb daar zelf wat van gemerkt in Trivandrum, maar echt ik heb nog nooit zulke gastvrije, lieve mensen ontmoet. Ik heb toen verteld dat veel vooroordelen en negatieve beelden vaak bestaan onder mensen die de situatie of de mensen niet kennen. De mensen in de moskee kennen geen Engels, dus het werd vertaald door de leraar. Toen ik weer wegging, kwamen alle vrouwen mij een hand geven en sommigen stortten zich met heel hun armen om me heen. Daarna had de priester een lunch geregeld, heerlijk gegeten. En toen weer terug naar Chantamunda gegaan met de bus; hobbel de bobbel, scheuren langs de kleine weggetjes en kronkelweggetjes.. trouwens nog best lastig met bussen hier soms, want de plaatsnaam waar de bus heen gaat staat er alleen op in het Malayalam, in Trivandrum stond het er ook in het Engels op, maar hier niet.

Vandaag wil ik gebruiken om alle interviews eens een goed uit te werken en mijn gedachten te ordenen. Ben elke dag wel weer op pad geweest. Afgelopen week niet veel interviews gedaan met vrouwen, maar wel goede gesprekken en interviews gehad met andere mensen; president, vice president,l filmmaker, teachers. En ik wil proberen dit op mijn site te zetten. Volgende week wil ik weer wat meer interviews doen, maandag langs een school en langs de panchayath office om documenten op te halen, en ook wil ik volgende week het community health centre in de panchayath hier bezoeken.

Ok.. dit was het.. haha.. oeff
Ik ga dit nu versturen anders is t weer weg... misschien nog wat foto's ook straks..
Dikke zoen uit nog steeds heerlijk warm india...

Knuffels
Froukje